Als mensen voor het eerst hun totemdieren ontdekken (de helpers en leraren die je hoger zelf en je gidsen aan je hebben meegegeven op je levenspad) hopen ze zeer vaak dat het heel krachtige dieren zijn, zoals de wolf, de beer, een olifant of panter. Nu is dat eigenlijk een onterechte onderwaardering voor de kleinere soorten.
Ik ben zelf een wolf en gewend om met zeer grote krachten en heftige omstandigheden te leven, maar nu valt het mij soms verdomd moeilijk om bijvoorbeeld zo zacht en vol compassie te zijn als een schaap. Mijn ziel is in de basis wel heel licht en zachtaardig, maar daar is enigszins een oorlogs-outfit overheen gekomen. Nu is het de kunst om de wapens ook te kunnen laten rusten en op een zachtere en lievere manier in het leven te staan.
Bovendien bedriegt bij mij de krachtige indruk ook weleens dat ik naast de wolf een vlinder als totemdier heb. Die komt bijvoorbeeld naar voren in mijn zenuwgestel. Dat raakt zeer gemakkelijk overprikkeld en uitgeput en dan kan ik écht de kleinste geluiden of indrukken niet meer verdragen. Zo was ik jaren geleden in de stad Palermo op Sicilië: een heksenketel. Talloze auto’s sjeesden in het rond; er was markt op straat; op straat stond een witte leren bank; en toen daar ook nog een kip naast liep, had ik het echt totaal gehad. Ik wilde weg, naar binnen, rust in de hotelkamer, met de deur op slot.
Met zo’n zeer gevoelig energieveld schiet ik ook gemakkelijk in de crisis. Dat jaagt psychiaters angst aan, want mijn hoofd kan in alle standen. Het voordeel is dat mijn gidsen me eenvoudig kunnen binnenroepen om me inzichten te geven, maar als dat niet hun bedoeling is, is zelfzorg en grenzen stellen een eerste vereiste. Voor de buitenwereld is het moeilijk in te schatten en mijn (on)mogelijkheden grenzen soms aan het belachelijke: nee, het lukt me echt niet meer om 10 treden de trap af te lopen; nee, ik verdraag nu geen enkel geluid meer.
Onderschat de kleine totemdieren daarom niet. Van de mier en de krekel valt ook zeer veel te leren.
Kirsten Zeemeermin 