Als wolf en geïncarneerde engel heeft Selena een zeer zwaar leven gehad, waarvoor ze desalniettemin de kracht heeft gevonden om het te dragen. Waar andere mensen al lang van het pad af zouden zijn geraakt, is zij aan de lichtkant gebleven. Maar niet zonder dat het verleden haar parten speelde.
Geïncarneerde engelen worden in gezinssituaties gestuurd, die echt verstoord zijn. Ze hebben al hun extra kracht nodig om overeind te kunnen blijven. Zielen op een lager niveau van minder vermogen zouden sowieso verloren zijn. Ze was het jongste kind in een gezin van 5, waarvan alle kinderen een andere vader hadden. Bij het wolfspad is het altijd de vraag: wie is de valse wolf die jou van baby af aan in elkaar gaat timmeren? Dat was Selena’s moeder. Een vrouw met een zware narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Een van Selena’s vroegste herinneringen is dat ze de tuin in rende, ze was anderhalf jaar, omdat haar moeder tegen haar zus tekeer ging. Ook kon moeder uit het niets haar kamer binnenkomen om alles kapot te maken. In haar eigen woning later wilde Selena niet dat iemand maar 1 voorwerp een millimeter verplaatste. Dat was genoeg om haar jeugdtrauma te triggeren. Daarnaast presteerde moeder het om met gestoorde mannen aan te komen zetten. Waarvan een bij een bezoek van het gezin aan het strand met zijn hand in Selena’s zwembroek zat. Moeder stond erbij te lachen.
Zoals alle wolven was Selena zeer getalenteerd, maar dat bleef – zoals dat bij wolven gaat – meestal onopgemerkt. Ze was hoogbegaafd, maar werd vaak voor dom aangezien. Door de thuissituatie kon ze zich moeilijk concentreren op school. Huiswerk maken kon alleen rustig na lestijd op school. En honger speelde haar als kind ook parten. Bij moeder was nooit genoeg te eten in huis. Boterhammen met ketchup eten, pannen met gestolde jus leegschrapen. Dit was normaal.
Door de zwaar gestoorde gezinssituatie hebben de kinderen onderling praktisch geen band opgebouwd. Slechts met een zus had Selena goed contact. Een andere zus werd door haar jeugd zelf een narcist. Ook wist Selena jarenlang niet wie en waar haar vader was. Pas later als volwassene heeft ze die gevonden, maar ook dit was geen mens die haar iets kon geven.
Selena is gaan studeren, maar haar minderwaardigheidscomplex en angsten zaten haar in de weg. Na jaren proberen moest ze het halen van een diploma in de psychologie opgeven, terwijl dit totaal niet aan haar intelligentie of talenten lag. En ze ging laaggeschoold werk doen, zoals maaltijden bezorgen in de stad op de fiets.
Ondanks haar jeugd en het feit dat zij als mens nooit iets had gekregen, heeft ze zich als volwassene altijd voor anderen ingezet. Ze was jarenlang lid van de Internationale Socialisten, steunde acties, bezocht demonstraties en was actief binnen de vakbond. Altijd kwam ze voor anderen op, omdat ze zelf wist hoe het was om niks te hebben en niemand die je steunt.
Tegelijkertijd ben ik bang dat ook daar de wolfshandicaps een rol hebben gespeeld, waardoor veel mensen in haar omgeving waarschijnlijk niet hebben geweten hoe sterk, intelligent en begaafd ze was. De gemiddelde persoon ziet de wolf als ‘sneu schaap’, Selena voelde zich minderwaardig en was vaak onzeker.
Omdat ik op zielsniveau kijk en zelf wolf ben, heb ik haar capaciteiten gezien. Toen ik Selena jaren geleden bij de Internationale Socialisten ontmoette irriteerde ze me en ik dacht aanvankelijk dat ze niet zo slim was. Maar personen die je ergeren zijn altijd mensen die je raken en spiegelen. Dus toen ik ruim twee jaar geleden daadwerkelijk lid van de Internationale Socialisten werd heb ik haar echt leren kennen en ben dit laatste jaar goed met haar bevriend geraakt.
We deelden een zelfde gestoorde gezinsachtergrond, onze kracht en het niet gezien worden voor wie of wat je bent, omdat je op een totaal ander level functioneert. Selena had diepe inzichten in zichzelf en andere mensen. Ze was wijs en wilde echt iets voor een ander betekenen. Zo appte ze dagelijks met een vriend in Londen, die een tijd suïcidaal was geweest. Ze was in staat om anderen de liefde te geven, die ze zelf niet had gehad. Zo kwam ze ook voor mij op, als ik belaagd werd door de Feminist Club Amsterdam, partijgenoten of mijn vader. Waar anderen bij verhalen over hem flauwvallen, was dit voor Selena normaal. Ze zuchtte slechts.
Haar kracht spreekt nog het meest uit het feit dat ze ‘wit’ is gebleven. Geen persoonlijkheidsstoornis, niet vals, niet bang. Of tenminste, niet weglopen voor je angst. Tot het einde van haar leven is ze bezig geweest om haar jeugdtrauma te tackelen en analyseren. Ook wist ze een relatie met een normale, gezonde en betrouwbare man aan te gaan, Ronald. Ze vertrouwde hem en kon zich aan hem binden. Dit is een hele kunst voor een wolf.
Ik hoop dat ze geweten heeft hoeveel ze voor anderen heeft betekend. Voor mij, voor haar Schotse vriend en partijgenoot Jim. Selena had – net als ik – een sterke affiniteit met de Keltische cultuur. Ze reisde talloze malen af naar Marxisme-festivals in Londen en Ierland. Ze was, net als ik, geïnteresseerd in spiritualiteit en dol op katten.
Toen kwam zondagavond plotseling het nieuws dat zij en Ronald met de motor waren verongelukt. Dood. Weg. En moet ik het doen met mijn herinneringen aan haar. Hoe liefdevol zij en Ronald naar haar elkaar keken, na het eten op een lange conferentiedag. Hoe ik, de laatste keer dat ik haar zag, whisky voor ons had gekocht, omdat ik ergens van baalde. En Selena toen de Schotse barvrouw corrigeerde op haar uitspraak van het merk Laphroaig. Hoe ik haar had gevraagd historisch onderzoek voor een project te doen en ze dat uit faalangst niet had gekund. Een angst die ik maar al te goed herkende.
En nu is het over. De hemel is een engel rijker en wij blijven hier berooid en diep verdrietig achter. Het enige dat erop zit is haar werk voortzetten. De betere samenleving die wij allemaal willen. De revolutie waar Selena zich recent in een inspirerende toespraak in Brussel nog voor had ingezet. Ik weet als sjamaan dat dit niet het einde is, maar je bent niet meer hier bij ons. En dat valt zwaar.
Kirsten Zeemeermin 