Het universum van de narcist
draait om een zwarte zon
Een zwart gat
dat elke planeet en ster verzwelgt
die het waagt dichtbij te komen
Alles om de pijn van vroeger
en het gevoel van minderwaardigheid
te stillen
Maar het is nooit genoeg
Iedereen heeft schuld
De zon, de maan, de sterren
Iedereen is verantwoordelijk
behalve de zwarte zon zelf
Emotionele banden bestaan niet
Het is opslokken of mishandelen
En dan hopen dat het licht
uit de klauwen van dit monsterlijke
kind
ontsnapt
Zo blijft het gat
eenzaam en donker
achter
Voorgoed wachtend
op een nieuwe dag
die nooit zal komen
als het de eigen honger niet stilt
Tot die tijd
is het nacht
Een heelal
gevuld met
haat, angst, eenzaamheid en pijn
Nooit nooit
zou ik zo’n gat willen zijn
Kirsten Zeemeermin 