gedicht – Roofdier

Ook later
toen het zwembad was gesloten
ging ze voortdurend
op haaienjacht

Ze herkende het dier uit duizenden
De vin
De blinkende tanden
Onderwater
En begaf zich vrijwillig
in het bassin
waar het monster lag

Onder de beten
kwam ze dan weer
uit het water
En vervolgde haar weg

Totdat bleek
dat de haai
maar een
van vele diersoorten is
Maar die kende het meisje eigenlijk niet
van dichtbij

Ze had geleerd
dat dieren niet te vertrouwen zijn
Dat ze altijd bijten
als je ze toelaat
Alleen de haai mocht komen,
want die kende ze
Ze wist exact waar ze aan toe was
Als haar wonden wederom
werden opengereten
En zij verdween in haar hoofd

Op een dag werd ze wakker
Haar ogen gingen open
En ze vroeg zich af
wat er eigenlijk gebeurde
De haai zwom op haar af
klaar om aan te vallen
Het meisje slaakte een gil
en zwom naar de kant
Ze hees zich
uit het water
Net op tijd ontsnapt
aan de moordenaar

Verbijsterd keek ze
naar haar lichaam
het bloed liep
uit de wonden
Vele littekens
vormden een patroon

Om geen haaien meer aan te trekken
moest het bloed stollen
en de wonden helen
Het meisje had vele aanvallen overleefd
maar genoeg is genoeg
zelfs voor haar
Voordat ze zelf in een haai veranderde
Dat zou het ergste zijn

Ik ben heel sterk
dacht het meisje
Anders had ik nu allang niet meer geleefd
Maar ik heb gehoord
dat er nog zoveel andere dieren zijn
die niet schijnen aan te vallen
als je ze dichtbij laat
Het meisje kon dit nauwelijks geloven

Want roofdieren zijn sterk en prachtig
Maar uiteindelijk wild
Nooit helemaal te vertrouwen
als je ze dichtbij laat
Zeker niet
als ze zelf slecht behandeld zijn

Het meisje besloot
zich terug te trekken
Spijtig keek ze achterom naar de haaien
Daar in de verte
was haar favoriet
Waar ze het meest van had gehouden
Maar die haar bijna fataal geworden was
Ze zag de wonden op hun lijven
En de angstige en agressieve blik
die de dieren naar hun omgeving wierpen

Dit is het verleden
zei het meisje
Ik wil een toekomst
zonder eenzaamheid
die je hart verscheurt
Zonder haaien
die vreten aan mijn lijf
Want het schijnt
dat er meer te voelen is
dan angst en pijn

Met een geheeld lichaam
dat haar trots haar littekens toonde
begaf het meisje zich in de oceaan
Ze speelde met de zeesterren
en anemonen
En keek naar de opgaande zon
Een nieuwe dag was aangebroken