Pygmalion
maar dan andersom
Hij had de vrouw
borsten billen buik
zacht tegen hem aan
’s nachts
Armen om hem heen
overdag
Kussen, blikken, aanrakingen
een glimlach om haar mond
sprankeling in haar ogen
Maar na verloop van tijd..
Had hij geschreeuwd
om haar weg te jagen
Had hij gedreigd
want ze zou met hem een ander zijn
Had hij haar omlaag gehaald
om zijn eigen pijn niet te voelen
Had hij zich zwaar bedronken
om haar te kunnen gebruiken
omdat zij hém slecht behandeld had
Uiteindelijk was de vrouw verdwenen
bang
het licht van haar liefde
langzaam gedoofd
Ze had zijn ziel gezien
Die was overwoekerd
en lag in de schaduw
van een forse verdedigingswal
Deze muur had zelfs
de geheime tuin erachter
voorgoed beschadigd
en verstikt
In dit leven was er
geen hoop meer
voor
Pymalion
Maar de vrouw
bleef in zijn gedachten
Met alle kracht die hij had
raakte hij haar
niet kwijt
Hij begon te kerven
en te butsen
in een stuk hout
En het kreeg
langzaam
de gestalte
van een zeemeermin
net als zij
borsten billen buik
Alles wat zij was geweest
Alles wat hij nu niet meer had
De enige
die bij hem bleef
tot het einde van zijn dagen
tot het laatste greintje verstand
dat de drank hem liet
was deze watervrouw
de afdruk
van haar
die hij had weggejaagd
Kirsten Zeemeermin 