Ik dacht dat jullie vooruit waren
Of misschien achter
Of ergens logeren
Op vakantie
Misschien
Maar de mogelijkheid
Dat jullie echt weg zouden zijn
Is totaal niet in me opgekomen
En nog steeds
Past dat idee niet in mijn hoofd
Het geeft kortsluiting
Alle circuits gaan domweg plat
Ze kunnen niet geloven
Dat jullie er niet meer zijn
Dat signaal wordt niet doorgegeven
Mijn hersens weigeren dienst
De tranen stromen uit mijn ogen
Over mijn wangen
Vallen op mijn shirt
De grond
Meewarige blikken
Woorden van sterkte
Maar waar zijn jullie dan?
We zouden toch nog samen
Zoveel praten
eten
drinken
en zoveel doen
Maar nu
Nog steeds niks
Nooit meer
Alles wat rest is een gat
Een krijsende ruimte
Gapend
Van rauwe pijn en verdriet
Nooit meer is ineens zo
definitief
onafzienbaar en uitzichtloos
Dat is wat rest
Van wat jullie ooit vulden
Einde
Full Stop
Punt.
Kirsten Zeemeermin 