Ik heb vorige week voor de derde keer een zielsdeel teruggehaald onder begeleiding van sjamaan Yanu aan de Haarlemmerstraat in Amsterdam. In de gewijde ruimte beneden achter zijn winkel La Botanica zijn we in onze geest gereisd naar een plek, waar ik het kleine meisje van 3 dat ik ooit was had achtergelaten. Een blij, lief, spontaan, vrolijk, zeer zachtaardig kind met lichtjes in haar ogen. Ze was gevlucht, omdat er in het gezin waar ik opgroeide geen plek voor haar was. Het emotionele geweld waaraan ze ten prooi viel, had dit zielsdeel gedwongen om te vertrekken uit mijn energieveld.
Er was een getraumatiseerde overlever voor in de plaats gekomen, die allerlei beschadigde aannames over zichzelf had, zoals: ik ben het niet waard om van te houden, ik verdien het om mishandeld te worden, er is iets wezenlijks mis met mij, waardoor iedereen mij altijd aanvalt en vervolgens in de steek laat. Deze leefregels waren mijn programmering als kind.
Het vervelende van dit soort negatieve scripts is dat je ze als volwassene keer op keer weer gaat opbouwen en waar maken. Het is de bril waardoor je naar de wereld kijkt en jij denkt vervolgens dat het leven echt zo in elkaar steekt, terwijl het in feite je eigen projecties zijn. Bovendien is een situatie die herkenbaar is veel veiliger dan iets nieuws. Oude ellende voelt beter dan nieuw geluk, hoe paradoxaal ook.
Om te zorgen dat je leven na een zware jeugd toch een beetje op zijn pootjes terechtkomt is het noodzakelijk je leefregels te onderzoeken: welke opvattingen houd ik erop na? Dit kan bijvoorbeeld door gesprekken bij een goede therapeut. Dan werk je met je hoofd en hopelijk ook met je emoties. Bij zware beschadigingen is dit echter een lang proces en ik ben in mijn leven helaas heel wat incapabele psychologen en psychiaters tegengekomen.
Maar je kunt ook direct met je energieveld aan de gang en dat gaat een stuk sneller. Zijn er delen van je ziel gevlucht, dan zitten daar vaak negatieve entiteiten voor in de plaats. Zij hebben de lege appartementen gekraakt en zullen je langer in woede, angst of verslaving houden. Deze energie is hun voeding. Een sterke en deskundige sjamaan kan deze beschadigde entiteiten (in veel gevallen voorouders) eenvoudig met wierook verwijderen. Daar is niks griezeligs aan.
Vervolgens moet je zielsdelen gaan terughalen om de lege stukken van je energieveld te vullen. Die leegte kan een depressief gevoel veroorzaken en nieuwe entiteiten de gelegenheid geven zich opnieuw in je veld te vestigen. En dat kun je beter voorkomen, wil je zelf de volledige zeggenschap over je leven hebben.
Vorige week zag ik een beeld van mezelf als tiener, waar de meeste ziel uit was verdwenen, die eigenlijk weinig echt plezier in het leven had, die terneergeslagen en ontzettend eenzaam was, zonder dat haar omgeving het zag. Het bleek dat die tiener geen positief zelfbeeld had, want ze moest de behandeling door haar ouderlijk gezin toch ergens aan hebben verdiend. Ze liet liever niemand toe: op de kat na leefde ze alleen in haar bunker. Als er in een zeer uitzonderlijk geval eens iemand wat dichterbij kwam, voelde ze zich al gauw bedreigd. Soms werd ze zo bang dat ze alleen nog maar agressief de aanval op de andere persoon kon inzetten. Of deze man of vrouw goed of kwaadaardig was, deed er eigenlijk niet toe. Dit onderscheid kon het meisje niet meer maken. Bovendien was een persoon met goede bedoelingen nog veel bedreigender: dat kende ze immers niet.
Onder een hele laag modder van negatieve scripts, verdriet en pijn bleek een klein meisje te zitten. Ze was 2 of 3 jaar oud en keek blij uit haar ogen, vol vertrouwen in zichzelf en het leven. Ze voelde zich niet gauw bedreigd. Waarom zouden mensen haar pijn doen en verlaten als ze leuk was? Ze zouden vanzelf naar haar toekomen. En natuurlijk zou ze niet met iedereen even goede vrienden worden. Zo zat het leven niet in elkaar. Maar dat het goed zou komen was een ding dat zeker was.
Na het ritueel zei Yanu dat elk mens in wezen een planetenstelsel is met een centrale zon, waar de rest omheen draait. Mijn centrale zon was nu veranderd en mijn wereld zou op een nieuwe manier gaan draaien. Buiten gekomen waren de kleuren en mensen op straat veel intenser. Dat had ik de afgelopen jaren al eerder meegemaakt.
Nu zit dat meisje voor op mijn fiets en wil plezier maken met de mensen om haar heen. Vreugde is de motor en niet een spartaans moeten en afpeigeren; altijd kritisch, zeer perfectionistisch en nooit goed genoeg. Ik kijk naar haar foto en voel me goed.
Kirsten Zeemeermin 