Vanochtend zat ik bij de kapper en werd geknipt door een jonge vrouw die eigenlijk ziek was. Maar ziek melden kon niet, vertelde ze me, want dan had de winkel vandaag niet open kunnen gaan. Dus ze had net een Ibuprofen genomen, deed het vandaag wat rustiger aan en moest nog tot en met dinsdag werken (vandaag was zaterdag). Zelf vond de kapster deze gang van zaken eigenlijk ook een beetje raar, want “ze was toch geen machine”. Ik opperde dat je een briefje op de deur zou moeten kunnen plakken met de mededeling dat de zaak vandaag dicht bleef. Maar dat is in ons dolgedraaide systeem eenvoudigweg niet denkbaar.
Het geval van deze kapster is een tekenend voorbeeld van een samenleving waar de menselijke maat niet meer telt. Onder druk gaat de mens als machine functioneren en let niet meer op haar of zijn grenzen. De economie en geldelijk gewin staan centraal. Dat de aarde kapotgaat en de mens zelf ook (burn-out, depressies) boeit niet. Uit angst voor tekort vechten we elkaar de tent uit. Vandaar dat de 1 procent die de macht op deze planeet in handen heeft neerkijkt op het in hun ogen nogal primitieve menselijk ras.
Ook vond ik vandaag weer een brief van de BankGiro Loterij op mijn deurmat. Vorige zomer liepen er jonge jongens door mijn arme wijk, loten van de Vriendenloterij verkopend aan mensen die nog niet eens genoeg geld hebben voor fatsoenlijk avondeten. Voor de aardigheid kocht ik een paar loten, want als ik op tijd opzei kostte het me niks. Uiteindelijk was ik natuurlijk een dag te laat, een platte voetbal rijker en 35 euro armer. Als klap op de vuurpijl krijg ik sindsdien twee keer per maand post van verschillende loterijen. Deze instanties hebben daar blijkbaar genoeg geld voor, terwijl ze teren op de zak van arme paupers met schulden.
Want toen ik lang geleden op een bureau werkte dat last minute huisuitzettingen probeerde te voorkomen, is mij opgevallen dat mensen met enorme schulden in de meeste gevallen standaard een automatische afschrijving voor meerdere loterijen per maand hebben. Hun enige kans om nog uit de armoede te komen, die hun tegelijkertijd verder de nesten inwerkt en uiteindelijk als gevolg kan hebben dat ze hun huis kwijtraken. Terwijl de directeuren van deze loterijen zich in hun villa in het Gooi nogmaals op hun kussen omdraaien.
Dit is ook exact de reden dat ik onze samenleving immoreel vind. Er is namelijk op deze planeet genoeg voor iedereen, tenminste als de burgers niet koopverslaafd aan wegwerpgoederen raken. Maar er wordt niet met elkaar gedeeld, omdat elk mens altijd meer wil hebben en bang is dat zij/hij anders tekort komt. Wat moet anders de reden zijn voor het bestaan van afschuwelijke vluchtelingenkampen aan de grenzen van het welvarende fort Europa? En de vluchteling heeft weer geen notie van het feit dat de Europese landen hun armen ook in de koud laten staan. Onder het mom van ‘had je maar harder je best moeten doen’.
Mensen verdringen elkaar voor goedkope troep bij de Action, die ze na 3 weken kapot de prullenbak in kunnen gooien, als die spullen niet überhaupt ongebruikt in een kast belanden. En de volgende dag moet er weer geshopt worden. Want een geluk-rush kun je kopen. Die levert je dagelijks bestaan meestal niet op. Over het algemeen hebben mensen banen die ze niet leuk vinden of ze staan werkloos en afgeschreven aan de kant.
Want de burger is zelf in een wegwerpproduct veranderd. Zo gemakkelijk als je ergens wordt aangenomen word je ook weer ontslagen. Wat dat met jou en je eigenwaarde doet interesseert niemand een biet. Dat je je huur of hypotheek niet meer kunt betalen, ook niet. Scheiden, burn-out, depressie? Jammer, je familie, vrienden en (oud-)collega’s zijn te druk. Het is ieder voor zich en de Mammon voor ons allen.
Maar laten we ons leven eens anders gaan aanpakken en de 1% bewijzen dat we geen gehersenspoelde massa zijn, die je om het even wat aan onzin kunt voeden. Ga doen wat je zinnig en leuk vindt en weiger mee te gaan in dit destructieve geweld, dat de aarde en mensheid nog verder omlaag trekt dan het nu al doet. We waren hier op aarde gekomen om een leuk leven te leiden in harmonie met anderen en onze omgeving. Niet om massaal te lijden zoals we nu doen.
Scholieren staken nu voor het klimaat. Ik roep op tot een algehele staking. Nestel je deze maandagochtend om 9 uur met je billen op een kussen, kopje thee erbij, staar naar de vogels en herinner je wat ook alweer het doel van deze hele exercitie was. Geen op hol geslagen alles verslindend systeem in ieder geval.
Kirsten Zeemeermin 