Vorige week zondag was ik met mijn vriend naar een 4-wolven-ritueel geleid door een Siberische shamaan van het Altaj-volk. Hij vertelde over de witte wolf Ulgen, god van de toekomst die vanuit het oosten over de steppe op je af komt rennen om samen te spelen als kinderen. Vanuit het bos in het noorden komt de grijze moederwolf Umai van de aarde; vanuit de bergen in het westen de grote rode wolf van transformatie Erlik en vanuit het meer de zwarte grootvader-wolf Tengri, die jou zelf in een wolf kan veranderen. Liggend op een matje beleefde de groep deze geleide meditatie met drum en zang van sjamaan Ahamkara.
Ik kan me goed voorstellen dat atheïsten hier helemaal niks mee hebben, maar ik wil toch bepleiten dat – ook al geloof je niet in iets hogers – dit soort verhalen en mythes het leven sprookjesachtiger maken en dat is iets wat we in onze westerse cultuur zijn verloren. Mijn witte hoger opgeleide leeftijdgenoten geloven namelijk vooral in hun agenda: wat is het programma dat ik vandaag weer als een machine moet afwerken (of ik het nu leuk vind of niet).
Zo’n levenshouding zorgt voor een plat wereldbeeld en mij lukt het pas met meditatie om dat te verruimen. Dat mediteren is ook iets waar mijn gidsen erg op hameren. Het is een moment van stilte voor jezelf in onze hectische cultuur van werk, afspraken en smartphones. En ook al heb je niks met intuïtie, een moment van stilte en niks hoeven doen is weldadig. Hoewel ik als moderne mens ook moet bekennen dat ik tijdens het mediteren vaak zit duimen te draaien en tig dingen de revue passeren die ik die dag nog moet doen. Dit is ook de reden dat ik na 3 jaar zelf proberen eind december maar een cursus leren mediteren ga volgen.
Maar stel nu dat er meer is in het leven.. Wat ik sinds 3 jaar ervaar, of ik het nu leuk vind of niet: mijn gidsen blijven bij me aankloppen en dat vind ik na 40 jaar eenzaamheid ook weleens lastig. Dat betekent dat onze weg niet slechts een (on)eindige race is van wieg naar graf. Het krijgt meer diepte. Bovendien hoeven we ons in een harde kapitalistische samenleving niet meer zo eenzaam en verlaten te voelen.
Er zijn beschermengelen om ons heen. De Bron en ons hoger zelf hebben een levensplan voor ons bedacht, dat op een niveau is dat onze ziel aan zou moeten kunnen. Anders was het niet goed gekeurd. En we incarneren telkens met dezelfde groep zielen om ons heen. Geliefdes komen op ons af. En over het leren van lessen mag je eindeloos veel levens doen. Doornroosje en Sneeuwwitje: here I come 😊
Kirsten Zeemeermin 