Zoals wel vaker gebeurt heb ik gisteren als een kip zonder kop rondgerend om de laatste dingen voor mijn dj-avond te regelen, bijvoorbeeld de aankleding van mijn boot in café ONS en – kleinigheid – zorgen dat ik de muziek op mijn laptop kon afspelen. Dat was uiteindelijk om 17:30 voor elkaar; 4 uur later zou ik met draaien beginnen (!). Wie me daarbij uit de brand hebben geholpen zijn de mannen van computerbedrijfje Login in kringloopwinkel De Lokatie in Noord. Dat is een bijzondere plek, die voelt als een oase van menselijkheid binnen het kapitalistische geweld van de rest van de samenleving.
Zo kwam ik van de week met mijn recent bij Login gekochte, tweedehands laptop langs, om de speellijsten van het dj-programma van mijn oude naar mijn nieuwe computer over te laten zetten. Ik ben slim, maar van de besturingsprogramma’s op computers heb ik de ballen verstand. Ik vind muziek draaien ontzaglijk leuk, maar ik krijg een hartverzakking van slechte speakers, praktisch kapotte versterkers en ingewikkelde mix-apparaten die op mijn laptop moeten worden geïnstalleerd.
Wat precies de reden is dat ik deze week de hulp van Login inriep. Toen ik op woensdag in de rij stond te wachten, kwam er doodgemoedereerd een medewerker uit zijn pauze, die aan de wachtende klanten verkondigde dat hij nog even een shaggie ging roken. En dat lak hebben aan kapitalistische regels van snelheid en efficiëntie vind ik nu fantastisch.
Deze computerwinkel wordt, net als de rest van De Lokatie, gerund door mensen met een ‘krasje’ (waar ik er zelf trouwens ook een van ben). De medewerkers hebben een achtergrond in de geestelijke gezondheidszorg en/of zitten al langer zonder werk. Bij binnenkomst zie je direct posters van stichting De Regenboog met teksten als: ik was ontzettend alleen, totdat zij (een maatje) voor de deur stond. Dit is een organisatie die vrijwilligers koppelt aan “Amsterdammers met bijzondere verhalen”. Precies wat we nodig hebben: mensen die begaan zijn met een ander. En ik pleit voor een inclusieve samenleving van imperfecte, échte personen; geen verzameling plastic carrière-machines zonder mededogen.
Het duurde dus even voordat ik bij Login werd geholpen, maar dat kon me niet schelen. Ik ben klaar met een leven van rondrennen en efficiëntie en geniet van kleine momenten om met een ander te spreken en contact te maken, al is het maar een vreemde op straat of in een winkel. Elk mens heeft zo zijn sores en zijn eigen verhaal. En wat dat betreft betreft vind ik personen met een rauwe achtergrond nog net iets interessanter dan happy-go-lucky’s, maar dat ligt aan mijn eigen levenspad. Het schept een band als beide gesprekspartners weten hoe het is om op de bodem van de put te verkeren.
Vervolgens stond Jelle klaar om mij te helpen. Hij bleek zelf in het verleden voor grote groepen te hebben ge-dj’d en een vriend van hem wist veel van mijn dj-programma, dus die werd ook geraadpleegd. We hebben samen achter het bureau van Login gezeten en koffie gedronken. Er was tijd, geen haast, ruimte voor een gesprek, zonder targets die gehaald moesten worden of een baas die je maant dat je harder moet werken. Zo leken mijn speellijsten op dat moment gekopieerd, tot ik op vrijdagochtend praktisch een zenuwinzinking kreeg toen het programma het nog niet deed.
Wederom rende ik naar Login, terwijl ik bijna omviel van de stress, en Jelle was weer aanwezig om te helpen. Een groot gedeelte van de middag heeft hij met mijn laptop zitten pielen om maar te zorgen dat ik ‘s avonds als dj aan de slag kon. Ik heb geen onvertogen woord gehoord, noch van hem, noch van zijn collega Robin, een zachtaardige, alternatieve jongen, die liever stilte heeft dan de vele prikkels van muziek. Een half uur na sluitingstijd zat ik er nog. Ik mocht al mijn onkundige vragen afvuren en inderdaad: om 21:30 kon ik aan de slag als dj. Dankzij hun.
Dit werken vanuit het hart en niet om prestatie geldt ook voor de andere medewerkers van de Lokatie. Ze hebben meer hobbels op hun pad gehad dan gemiddeld, maar juist deze – in de ogen van de kapitalistische samenleving – zogenaamd ‘sneue’ mensen zijn voor mij karakteristieker en echter dan de rondrennende machines, die nog meedoen aan het systeem (zolang ze niet burn-out of depressief raken). Wat dat betreft heb ik in mijn gemiddeld arme buurt in Noord – met veel werkloze, arbeidsongeschikte en oudere bewoners – weleens het gevoel dat ik in Twin Peaks ben beland en dat vind ik super.
Dus Jelle, en al die andere mensen van De Lokatie, die de tijd voor je nemen en met je meeleven, bedankt! Op naar een menselijker samenleving, waar niet het geld telt, maar het welzijn van personen, dieren, planten en de planeet. Dat jakkeren achter geld en goederen aan verandert ons in robots, die slechts angst, agressie, wanhoop en/of onverschilligheid naar zichzelf en de ander in zich dragen. Zo is het leven nooit bedoeld, dus stop vandaag nog met dit slaafse gedrag. Op naar kringloopwinkel De Lokatie voor een kopje koffie met je medemens, want iedereen telt en doet mee op zijn of haar eigen manier.
Kirsten Zeemeermin 