Categorie: Columns

Columns, Gezondheid, Paranormaal, Psychologie

Over het omgaan met een sekte: de psychiatrie

Kirsten Zeemeermin

Sinds ik vijf jaar geleden tekens begon te krijgen heb ik dat altijd met de buitenwereld gedeeld. Na grondig eigen onderzoek had ik geconcludeerd dat die signalen écht waren en van mijn gidsen kwamen. Sindsdien weet ik dat er flink wat informatie ontbreekt in ons moderne wereldbeeld. En noem mij naïef, maar ik verwachtte dat een samenleving die niet meer in God gelooft, maar berust op wetenschap en de ratio, hiervoor zou openstaan. Wetenschap betekent immers: elke hypothese objectief testen – ook al is die nog zo idioot – en dan kijken of de vooronderstelling overeind blijft. Onzinnige aannames vallen gauw genoeg door de mand.

Ook bij psychologen en psychiaters vertel ik – weliswaar zeer voorzichtig – over mijn sjamanistische proces en de adviezen die mijn gidsen over mijn toestand geven. Tot voor kort nam ik aan dat ze verheugd zouden zijn over een – in onze samenleving – revolutionair inzicht. Deze wetenschappers zouden mijn beweringen kunnen testen: ik kan je zo meenemen voor een wandeling en laten zien wat er gebeurt. Ik kon hun Bertha Pappenheim zijn – de patiënte die Freud tot de psychoanalyse bracht – en rijkdom en roem zouden hun deel zijn. Zeer aanlokkelijk voor een bewoner van deze planeet.

Maar deze interesse blijken de ‘professionals’ totaal niet te hebben, want het tegenovergestelde gebeurt. Ze staan helemaal niet open voor het bijschaven van hun visie op de werkelijkheid, zoals een echte wetenschapper betaamt. In tegendeel: ze testen niks zelf, maar sluiten al bij voorbaat uit dat de werkelijkheid zou kunnen afwijken van de blik die er tijdens hun jeugd (in de meeste gevallen) en opleiding is ingestampt door het systeem. Tekens krijgen? Dat bestaat niet!

De volgende stap die de therapeuten nemen is om de brenger van de onwelgevallige, bedreigende boodschap onderuit te halen en weg te zetten als inferieur. Als ze mij niet actief gek kunnen verklaren, omdat ik niet ziek overkom, dan ben ik toch wel potentieel gek. En mij bij mijn problematiek helpen, die losstaat van paranormale gegevens? De meest recente therapeuten piekerden er niet over. Daar ben ik veel te zwak voor.

Ik heb daarom onlangs moeten concluderen dat ik voor het overgrote deel niet met wetenschappers te maken heb, maar met een sekte. Dit zijn mensen die de ‘waarheden’ die ze krijgen aangereikt, niet zelf testen, maar slikken voor zoete koek. En eigenlijk maakt het dan niet uit of je gelooft in de kerk of in de wetenschap. Zelfs als je met een waarheid als een koe komt aanzetten, wil deze persoon het niet zien en beschuldigt de ander gek te zijn. Voordat je dus überhaupt met deze psychologen en psychiaters kunt praten moet je ze eerst deradicaliseren. De hersenspoeling moet ongedaan worden gemaakt. Anders is er geen enkel gesprek mogelijk.

Wat ik bijzonder kwalijk vind – en dat is ook de reden dat ik tegenover psychiaters mijn mond opentrek over paranormale fenomenen – is het feit dat potentiële sjamanen, die écht tekens krijgen, ziek worden verklaard en terug-gehersenspoeld het systeem in. Ik classificeer dat als zware, emotionele mishandeling, was het niet dat de therapeut werkelijk geen idee heeft waar hij of zij mee bezig is. En dat ben ik in 25 jaar psychiatrie veel vaker tegengekomen.

Ik wil therapeuten aanraden zich eens wat meer open te stellen voor hun patiënten en echt te luisteren naar wat hij of zij te zeggen heeft. Nu neemt deze man of vrouw vaak de ‘ik-weet-het-beter’-positie in. En in veel gevallen geldt: des te dikker je dossier, des te lager je wordt geplaatst. Neerkijken op iemand en je beter voelen, zeker als die ander bedreigend is voor je wereldbeeld? Narcisme en pure angst.

Een échte wetenschapper staat open voor alle waarheden: ook als dat betekent dat de aarde rond is en niet plat zoals jij altijd dacht. Want je wilt toch niet bij een sekte horen? Anders neem ik de volgende keer een behandeling met bloedzuigers, net zo wetenschappelijk.

Columns, Politiek, Spiritualiteit en religie

De pachters van de wijngaard

Kirsten Zeemeermin

Een tijdje kwam ik vrij geregeld in de kapel op het Begijnhof. Totdat de kerk dichtging voor het Corona-virus. Ik trof daar een keer een liturgie met het bijbelverhaal over de pachters van de wijngaard. Het is een gelijkenis die Jezus vertelt in het boek Matteüs.

Een man is eigenaar van een tuin met wijnranken en verpacht die, als hij een tijd weg moet. Op een dag wil hij weten hoe het er met zijn wijngaard voorstaat. Hij stuurt afgezanten, maar wat blijkt: die worden bij het betreden van de tuin door de pachters in elkaar geslagen, een aantal zelfs gedood. Na enige tijd zendt de eigenaar opnieuw een paar van zijn vertegenwoordigers. Hen wacht hetzelfde lot. En zelfs zijn eigen kinderen worden niet gerespecteerd en kapotgemaakt.

Daarbij is de wijngaard zelf een puinhoop. Er werken slaven die 16 uur per dag in touw zijn, terwijl de pachters luieren en leven van de door hun personeel gemaakte wijn. Er heerst honger onder de werklieden, terwijl de pachters zich bol en rond eten. De slaven bezitten een omslagdoek en een matje om op te slapen. De pachters wonen in grote villa’s vol goederen. De wijnranken zijn iel en dragen nauwelijks vrucht. De grond is vergiftigd door bestrijdingsmiddelen. Bovendien zorgen de pachters dat de slaven voortdurend ruzie met elkaar maken, zodat ze nooit gezamenlijk in opstand kunnen komen.

Jezus vraagt vervolgens aan zijn toehoorders wat de eigenaar met de pachters zal doen, als hij zelf komt kijken. Het antwoord is: de pachters doden en de wijngaard aan anderen in beheer geven, die er wel goed voor zullen zorgen. De opperpriesters worden boos als ze begrijpen dat Jezus het over hen heeft, maar ze durven hem niet op te pakken, omdat ze bang zijn voor de woede van de menigte.

Nu wil ik een sprong terug maken naar deze tijd. De aarde is op dit moment een bende. De natuur wordt kapotgemaakt, wilde dieren uitgeroeid en het overgrote deel van de mensheid leidt een bestaan als loonslaaf, dat hen depressief en/of burn-out maakt. De rivieren zijn vergiftigd; met antidepressiva slikken de aardebewoners zich gelukkig; alles draait om geld. Daarnaast is er een zeer kleine minderheid die het meeste bezit heeft en nooit wat hoeft te doen: alleen het systeem gaande houden, waarvan zij profiteren. Dat de planeet en alles wat leeft daaronder gebukt gaat, kan hun niks schelen. Elk greintje empathie ontbreekt.

Maar de Bron heeft afgezanten gestuurd, om het systeem te helpen breken en de aarde met haar bewoners (mens en dier) te redden. Deze lichtwerkers hebben op zielsniveau een energetische trilling, die net zo hoog is als die van de Bron zelf. Helaas roept dat bij anderen nogal wat donkere energie op: woede, afgunst, agressie. Het wordt de vertegenwoordigers om het zacht te zeggen niet gemakkelijk gemaakt.

De pachters voeren forse aanvallen op de lichtwerkers uit. In tegenstelling tot de gemiddelde persoon weten zij van het bestaan van de eigenaar en de plannen die h/zij voor de wijngaard heeft. De Bron wil van onze planeet namelijk een veel betere plek maken, waar genoeg is voor iedereen, mensen niet hoeven te lijden en de natuur groeit en bloeit.

Het Corona-virus is een middel van de pachters om het systeem nog strakker en de mensheid nog noodlijdender te maken dan we nu al zijn. Maar met midwinter is het Watermantijdperk aangebroken en geen pachter die dat uiteindelijk tegenhoudt.

Het vraagt wel van mensen om stuk voor stuk in opstand te komen tegen de ellende en onrechtvaardigheid die op deze planeet heersen. We mogen samen in onze kracht gaan staan voor een toekomst van licht, want de pachters hebben hun recht op het beheer van de wijngaard verloren.

En ten slotte staat in Matteüs te lezen: “De steen, die de bouwlieden afgekeurd hadden, deze is tot hoeksteen geworden.” Voor mij betekent dat zoveel als: heeft deze samenleving jou weggezet als idioot, niet in te passen of mislukt? Wees blij: onze tijd is gekomen 🙂

Columns, Politiek

Het principe van niet delen

Kirsten Zeemeermin

Ik heb onlangs een erfenis van een tante gekregen en weet niet hoe ik het heb. Er staan bedragen op mijn bankrekening die er nog nooit op hebben gestaan. En dan verbaast het mij dat binnen een familie de een zoveel geld kan hebben en de ander praktisch niks. Nu zat dit geld in een huis en dat komt dan pas vrij als je het verkoopt, maar toch.

Ik zie dit principe namelijk door onze hele samenleving heen. De een crepeert, terwijl de ander in luxe leeft én geen poot uitsteekt om de persoon die minder fortuinlijk is te helpen. Dat dit normaal zou zijn, vind ik verbijsterend. Ik weet niet wat de rijke persoon denkt: ach arme, stik jij maar. Ik heb hier hard voor gewerkt en jij doet niks. Anders zou je niet zo arm zijn. Maar het leven kan tegenzitten: je wordt ziek, werkloos, gaat scheiden.

En het maakt wel degelijk uit waar je geboren bent. Dan is er kapitaal in de familie en ook de mensen met wie je omgaat – vrienden, partners – zullen meer geld en bezit hebben: jouw klasse. Door rente groeit dit kapitaal uit zichzelf. Een rijke man zei jaren geleden tegen een kennis: het eerste miljoen is hard werken, maar daarna gaat het vanzelf. Want je kunt geld met geld verdienen. Volgens de islam is dat niet toegestaan en ook bij ons in de middeleeuwen was het zondig om met niks, zonder arbeid, geld te verdienen aan rente.

Bij de indianen/de bewoners van de First Nation in Noord-Amerika was het principe van niet delen ondenkbaar. Je status nam juist toe naarmate je meer weggaf. En eerlijk gezegd is er een psychopathische mindset voor nodig om alles voor jezelf te houden en geen kick te geven terwijl de ander lijdt. Dat is een houding voor machines zonder gevoel en overlevers onder zeer barre omstandigheden waarin het jij is of de ander, maar niet voor mensen in een normale tijd.

Er is op deze aarde namelijk genoeg, als iedereen maar met elkaar deelt en niet meer neemt dan hij/zij nodig heeft. Koningshuizen en miljardairs mogen zich van mij achter de oren gaan krabben waar ze in godsnaam mee bezig zijn. Dat jij van gekkigheid niet weet waar je je geld aan moet uitgeven, terwijl de ander bij de voedselbank staat, dat kan echt niet.

In Amsterdam-Noord zie ik dat het juist de allerarmsten en zieken zijn die elkaar helpen. Zij weten immers wat het is om niks te hebben, terwijl er niemand naar je omkijkt. En zo heeft de Bron het leven op deze planeet nooit bedoeld.

Columns, Psychologie

Romeo en Julia en het westerse ideaal van liefde

Kirsten Zeemeermin

Ik heb lang gedacht dat de meeslepende, dramatische romantiek van een paar als Romeo & Julia of Cathy & Heathcliff (Wuthering Heights) het summum van liefde was. Hoge toppen, diepe dalen, intens geluk en intense pijn. Dat dit eerder op een verslaving lijkt dan op geluk is me tot voor kort enigszins ontgaan. Zit je leven na leven te smachten naar een karmische soulmate die je rot behandelt, dan zou er op een gegeven moment toch een kwartje moeten vallen. En nu lijk ik deze levensles eindelijk te pakken.

Maar wat in dit proces niet meehelpt is het westerse ideaal van liefde. Stort je je niet te pletter van een klif dan kan het toch geen Ware Liefde zijn. Dat menig vrouw daar in de wereldliteratuur aan ten onder gaat (denk Ophelia, the Lady of Shalott of Anna Karenina) moeten we dan maar even vergeten. Patriarchale mannen daarentegen willen nogal eens een crime passionel plegen. Zoals een voormalig rechtbankverslaggever mijn journalistiek-klas vertelde: is er een vrouw vermoord, dan is het in 99 van de 100 gevallen gedaan door haar partner of ex. Tja, true love of ware destructie?

Waar mijn gidsen mij via het trekken van kaarten op wezen is dat dit drama in wezen een vorm van liefde is voor onvolwassen mensen, pubers zo je wil, die uit emotioneel onvermogen graag zichzelf en/of een ander in het ongeluk storten. En het is inderdaad niet saai (we moeten de roddelbladen toch vullen), maar waren punkrocker Sid & Nancy nu echt zo gelukkig? Uiteindelijk legden ze allebei het loodje. Zij werd vermoord. Hij overleed aan een overdosis heroïne. Een nogal uitputtende manier om je leven te líjden.

Een gelijkwaardige relatie tussen twee emotioneel volwassen mensen kan de basis zijn voor rustig Geluk. En dat klinkt inderdaad wat saai 🙂 Maar zelfs dan heb je altijd nog anderen nodig: familie, vrienden, collega’s. Want je partner kán niet alles bieden: je geliefde, je vriend, je psychiater, je huishoudster, je ouder. Een relatie heeft lucht nodig en twee mensen die ook zelfstandig kunnen functioneren. We hebben allemaal behoefte aan tijd voor onszelf. Hoeveel je ook op elkaar lijkt en je belangstelling overeenkomt: je bent geen eeneiige tweeling, noch elkaars bezit.

Het feit dat onze westerse samenleving is opgesplitst in stellen, al dan niet met kinderen, vind ik daarom verontrustend. Je wilt in veel gevallen volgens mij niet weten wat er écht achter die voordeuren gebeurt. Met de corona-lockdown nam het huislijk geweld direct toe. Eerst trouw je met de Ware, tien jaar later scheid je van de Vijand. In beide gevallen mag dat extreme beeld wat worden bijgebogen. En het keurslijf van het kerngezin mag van mij ook verdwijnen.

Liefde is als een plant, die je koestert en niet om de beurt met een bijl te lijf gaat. Hoe enerverend dat ook is. Het kent vele vormen en fasen, waarbij de geliefden elkaar niet moeten verstikken, maar vrij laten, zodat er ruimte is voor beiden om hun eigenheid te bewaren. Een relatie kan de slagroom op de taart zijn, maar nooit alle honger stillen. Leven in groepsverband is gezonder dan van een persoon afhankelijk zijn. Zo kun je altijd in vrijheid naar de ander toe bewegen.

Columns

Het natuurlijke ritme van het leven

Kirsten Zeemeermin

Sinds mijn gidsen me een paar geleden als sjamaan hebben aangewezen proberen ze me op een spiritueler levenspad te krijgen. Nu was ik vroeger al wel met New Age-zaken bezig – zoals astrologie, hand lezen en tarot – maar pas sinds mijn omslag een paar jaar geleden heb ik tot mijn schrik gemerkt dat deze wereld écht is.

Anno 2020 is het voor mij normaal om op dagelijkse basis tekens te krijgen. Het trekken van kaarten biedt me veel steun als aanwijzing voor de dag die komen gaat of hulp bij een moeilijke situatie, maar voor iets als mediteren (waar de gidsen voortdurend op hameren) ben ik eigenlijk meestal te druk. Net zoals de gemiddelde moderne mens ren ik van vergadering, naar werk, naar school (mijn kind ophalen), naar mijn vriend, naar weer een andere werkplek (ik ben ZZP’er). Mediteren?? Dat komt er dan vaak niet van. Een beetje oneerbiedig naar de hogere wereld, eigenlijk.

De laatste paar weken word ik regelmatig op de maan en het ritme van de maan gewezen – nieuwe maan, wassende maan, volle maan, afnemende maan – en hoe die verbonden is met onze energiecyclus. Dan realiseer ik me hoe we met onze moderne machine-samenleving eigenlijk ontzettend vervreemd zijn van wat er in de natuurlijke wereld gebeurt. Beton leeft niet. Mensen worden geacht altijd maar door te rennen, tot ze er uitgeput bij neervallen. Of depressief niet meer verder willen. 5 dagen in de week voor een baas moeten werken tot je 67e lijkt wel een soort straf. In de hoop dat je daarna nog een paar goede jaren hebt.

Maar het kan anders. Als iedereen de moed zou vinden om te doen wat je echt met je leven wil (muziek maken, gedichten schrijven, wandelen) dan zou de wereld er heel snel veel beter uitzien. Rusten als je moe bent, zorgen voor een ander, de tijd nemen voor je geliefden. Echt van het leven en de natuur kunnen genieten in plaats van meedoen aan een ratrace met steeds meer afvallers, dat lijkt mij en mijn gidsen een goed plan. Niet meer wakker worden door een wekker, maar omdat je uitgeslapen bent. Doen waar je zin in hebt in plaats van doen wat moet. Zonder een ander te schaden, natuurlijk 🙂

Columns

De verwevenheid van lichaam en geest

Kirsten Zeemeermin

Een goede vriendin kreeg de afgelopen week een reset van haar basischakra’s en ze heeft het letterlijk uitgeschreeuwd van de pijn. Deze chakra’s werden geopend en er kwam allemaal oude pijn naar boven en herinneringen aan traumatische gebeurtenissen. Het was alsof haar onderrug een wond was en in brand stond. Er staat nu van 12 – toen was het volle maan – tot 21 december een energiepoort open, waardoor oude pijn in je energiesysteem omhoog komt, gevoeld kan worden en losgelaten. Zo komt er meer plek voor je ziel en hoger zelf. Dit hoeft niet bij iedereen zo heftig te gebeuren als bij mijn vriendin. Zo’n krachtig transformatieproces – waarbij zware, plutonische energie een grote rol speelt – kan alleen worden gedragen door heel sterke mensen/zielen, die al vele malen geïncarneerd zijn.

De eerste chakra is het wortelchakra, dat staat voor je levenskracht, vertrouwen, je basis-veiligheidsgevoel en je aarding. Zijn er door traumatische gebeurtenissen bijvoorbeeld blokkades in dit energieknooppunt van je lichaam, dan ben je met je met je energieveld niet goed verankerd in de aarde (of wellicht helemaal niet). Dit kan tot labiliteit en in ernstige gevallen zelfs tot psychoses leiden. Dit chakra is verbonden met de geslachtsklieren, de testikels van mannen en eierstokken bij vrouwen.

De tweede is het sacrale chakra dat een grote rol speelt in je seksualiteit, creativiteit, relaties en plezier in het leven. Het is verbonden met de schaduwkant van je persoonlijkheid (je angsten, gebrek aan eigenwaarde, slechte eigenschappen) en raakt uit balans door onderdrukte emoties, schuldgevoelens en schaamte. Op lichaamsniveau is dit chakra gerelateerd aan je milt, de blaas, de pancreasklier en je ingewanden.

Het verbaast mij als westerling nog steeds dat je gehele lichaam zo verbonden is met je emoties en je geest. Ons lichaam wordt door artsen gezien als een aparte categorie en niet holistisch behandeld. Terwijl lichamelijke aandoeningen in veel gevallen ontstaan door blokkades in je energieveld. Pas na langere tijd resulteert zo’n blokkade in een fysieke ziekte, die je dan ook op lichaamsniveau moet behandelen. Traumatische gebeurtenissen hebben zelfs impact op celniveau en worden in die zin door je lijf ‘herinnerd’.

Nu kunnen we bij aandoeningen steevast naar medicatie grijpen, maar je kunt daarnaast ook proberen jezelf te genezen op energetisch niveau. Bovendien helpen bepaalde voedingsmiddelen en kruiden je lichaam helen. Voor een goed functionerend wortelchakra werken bieten, gember, waterkers, kaneel, aardbeien en tomaat. Bij het sacrale sakra passen sinaasappelen, mango’s, mandarijnen, wortels, bergamot en antioxidanten. De kans is groot dat je lichaam uit zichzelf trek zal hebben in deze voeding, als het dat nodig heeft.

Wat dat betreft is ons lichaam/energiesysteem veel geavanceerder dan ik aanvankelijk dacht. En het is voor mij nog steeds een raadsel waarom de westerse medici deze zeer oude kennis (het bestaan van chakra’s is duizenden jaren geleden al ontdekt) niet bestuderen en ermee aan de slag gaan. Helaas zijn veel onderzoekers zeer bang voor hun wetenschappelijke reputatie als ze zogenaamd zweverige onderwerpen gaan bestuderen en ook de farmaceutische industrie zal er niet blij mee zijn. Maar laat ons dat niet weerhouden. Alleen de waarheid telt.