Gedicht – Beer en mens

Voor de vader

die zijn kinderen

tegen een ijsbeer

beschermde

Voor de beer

die hetzelfde lot

onderging

 

Hij week niet voor de beer

De wilde kracht kwam op hem af

Zette de tanden in zijn vlees

scheurde hem in stukken

Waar het eigenlijk

een kind had willen grijpen

 

Drie kleintjes keken toe

Ingebrand beeld

Gekerfd in hun geheugen

Van tranen

en angst

en liefde

voor de man die eens hun vader was

 

De ijsbeer

moest de prijs betalen

voor het volgen van zijn instinct

Dood door kogels

 

Hun beider bloed

kleurde de aarde rood

Die al verzadigd was

door moordpartijen van eeuwen her

Die het leefgebied van de beer

hadden ingekrompen

Buiten zijn schuld

De mens die de aarde slachtte

Man en beer

Van gelijke kracht

 

Ik huil om het leven op aarde

Waar wij elkaar om de vierkante meter bestrijden

Laten we het wild weer omarmen

Leven en dood nemen zoals het is

Met ruimte voor grote krachten

 

Breng mij de nacht

Die de lijken kan bedekken

Verscheurd door de tijd

Breng mij de tranen

van 1000 wilde beren

Omgebracht door de mens

Jongen die vergeefs

op hun vader wachten

 

Verenig mens en beer

in Grote Geest

waar troost is

voor kindertranen

 

Hij was zo sterk als een beer

Laat dat

de wilde onderscheiding

van een vader zijn