Ik luisterde van de week weer eens naar het album Grace (1994) van Jeff Buckley. Ik vind dit echt een van de beste platen aller tijden. Buckleys stem en de muziek zijn zó intens en breekbaar. Jaren geleden draaide een mannelijke dj deze cd ook en hij zei dat alle vrouwen altijd volledig weg zijn van Buckley. Dat verbaast me niks. Het motto in onze westerse samenleving is wellicht dat een man niet mag huilen, maar volgens mij is dit patroon van mannelijkheid aan het veranderen, in ieder geval in de privésfeer. En dat werd hoog tijd.
Als achtjarige was ik al geroerd door een jongen uit mijn klas op de lagere school, die in huilen uitbarstte toen hij zich rot voelde. “Een jongen die voor zijn gevoelens durft uit te komen, wat knap!”, noteerde ik toen in mijn dagboek (ik weet niet waar ik die wijsheid op zo’n jonge leeftijd al vandaan haalde 🙂 ).
Zelf groeide ik op in een gezin waar een tiran aan het roer stond, die zijn vrouw en kinderen bij hun emoties wegjoeg. Ik persoonlijk heb toen al mijn emoties geblokkeerd, om maar geen angst en andere nare dingen te hoeven voelen. Mijn broer en zus staan vandaag de dag nog steeds in de rationele stand: alles komt vanuit het hoofd en hun gevoelens zijn nergens te bespeuren. Typisch mannelijke, westerse cultuur, zou ik zeggen. Ik zelf probeer nu langzaam weer in mijn lichaam af te dalen en emoties (waar ik er nogal veel van heb) toe te laten.
Het pijnlijke is dat mijn vader in de basis ook ontzettend gevoelig is. Hij is echter als kind zodanig mishandeld in zijn ouderlijk gezin dat hij volledig van zichzelf is vervreemd. Zijn tirannieke vader sloeg en maltraiteerde hem emotioneel, zijn moeder durfde uit bindingsangst geen liefde te geven en kwam ook niet voor haar kind op tegenover haar man. Het gevolg is dat mijn vader met niemand een emotionele band durft en kan aangaan. Het enige gevoel dat hij vroeger ruim aan ons gezin toonde was agressie.
En inderdaad: verdringt een mens al zijn emoties, dan volgt er op een gegeven moment een uitbarsting. Alle jongetjes kregen in ieder geval vroeger van hun vaders geleerd dat mannen niet huilen (The Cure – Boys don’t cry, 1980). Emoties tonen is zwakte en iets voor hysterische, labiele, irrationele vrouwen. De man projecteert natuurlijk zijn verdrongen schaduwkant op de zogenaamde ‘ander’. Gevoelige, onzekere jongetjes moeten hun kwetsbaarheden maskeren en stoer met een grote mond zonder angst door het leven gaan. Ze moeten vechten en in hun eentje de top van de apenrots bereiken. Falen is voor mietjes.
Wat krijg je dan? Een wereld vol Trumps, Poetins en Kim Jong-Uns, die continu ruziemaken en met oorlog dreigen. Binnen de New Age-wereld doet zelfs het verhaal de ronde dat de aarde door de agressie van haar mannen uitgesloten zou zijn van de Galactische Federatie, die het universum bestuurt. En ik weet ook dat Adolph Hitler op basis van zijn totemdier wolf een zeer gevoelige man was, die intens is mishandeld door zijn eigen vader. En wat is het resultaat als je een kind zo behandelt? Een volwassene, die totaal niet meer in contact staat met zijn of haar gevoelens en die óf zijn agressie op zichzelf richt (veel vrouwen) óf op een ander (veel mannen/narcisten).
Maar als er een man voorbijkomt die ondanks de hersenspoeling van onze cultuur heftige emoties vertoont (en dan heb ik het even niet over woede), dan ben ik direct gegrepen (nu vallen mannelijke, hetero vrouwen van Sirius ook op intens gevoelige, zogenaamd vrouwelijke mannen 🙂 ). Zie ik Eddie Vedder op Youtube live ‘State of love and trust’ zingen, dan zit ik met open mond aan het scherm gelijmd. Zo’n intensiteit, zo’n kracht!
Voor mij heeft emoties tonen dan ook niets met zwakte te maken. Durf jij je als mens zo kwetsbaar op te stellen, durf jij dat zelfs als man, terwijl je vader en de dominante cultuur je iets heel anders over mannelijkheid hebben verteld? Wauw, jij bent echt sterk! Een man en mens die zijn emoties kan toelaten lijdt minder aan zielsverlies en zal minder gevoelig zijn voor verslaving. Er hoeven immers geen gaten te worden opgevuld of gevoelens gemaskeerd.
Dus wil je mij raken als vrouw? Mijn advies is om voor mijn neus in huilen uit te barsten, dan ben je direct binnen. Op naar een vreedzame samenleving met zorgzame vaders en kwetsbare, gevoelige partners, die in contact staan met hun ziel.
Kirsten Zeemeermin 