Tot mijn verbazing zie ik de afgelopen tijd de wereld weer opsplitsen in verschillende kampen: extreemlinks versus extreemrechts, Trump tegen links Amerika, Bolsonaro-aanhangers die in Brazilië op homoseksuelen en communisten inslaan. En in meerdere landen zijn er dominante mannen aan de macht (Poetin, Erdogan, Kim Jong-un) die ons met hun geschreeuw en machtsvertoon weleens even een weg naar de toekomst zullen laten zien. Maar deze zogenaamd ‘mannelijke’, patriarchale agressie heeft in een paar duizend jaar nog geen enkel conflict opgelost én gaat dat ook nu niet doen.
Als ik de krant lees en het journaal kijk krijg ik visioenen van oorlogen, imperialisme, kolonialisme en heksenverbrandingen, dieren en masse gemarteld in de bio-industrie, verdronken vluchtelingen in de Middellandse zee en mensen die als slaven in een kapitalistische tredmolen draaien, waar ze liever per direct uit zouden willen stappen.
Ik zeg je: zo’n wereld is níet nodig en ook niet wat de Bron voor ogen had toen we kozen om te leven op deze planeet. Er zou ons een groen paradijs wachten, niet een jakkersysteem van burn-out en depressie, waar je – ook al zijn we met 7 miljard – er toch moederziel alleen voorstaat. Waar een mensenleven niet meer telt en geld de maatstaf voor alles is. En de aarde mishandeld en uitgeput op haar laatste benen loopt.
Precies om al deze ellende te stoppen zijn we in een overgangstijd beland, waarin de vrouwelijke kant van de Bron weer naar voren mag komen. En dit geldt voor zowel vrouwen als mannen, want ieder mens heeft een zogenaamd ‘vrouwelijke’, intuïtieve, gevoelige, empathische kant. Alleen is die helaas ondergesneeuwd door de geldingsdrang en agressie van de patriarchale mens.
De patriarch is namelijk van binnen een bang jongetje, dat als kind is geleerd om zijn gevoelens de nek om te draaien en volledig vanuit zijn verstand te opereren. Alleen woede en vechten worden getolereerd als uitlaatklep. In zijn eentje moet hij zich tot heerser van de wereld knokken, naar boven likkend en naar onder trappend. Van binnen voelt hij zich minderwaardig en onzeker, maar van buiten blaast hij zich op, klaar voor de aanval. Zachtheid en tranen zijn uit den boze. Daar wijzen andere mannen je wel op.
Aan deze harde werkelijkheid van het eenzame, beschadigde kind gaat een einde komen. En dat oude systeem zal niet vallen zonder gevecht. Als het bedreigd wordt steekt het juist nog eens extra hard de kop op. Maar er is een nieuwe strategie. In plaats van de agressie te voeden met nog meer agressie en zo de situatie te laten escaleren, gaan alle lichtwerkers op deze planeet toeslaan met liefde en licht. De vrouwen mogen hierin het voortouw nemen, want de mannelijk opgevoede mannen snappen dat nog niet zo goed. Liefde en licht zouden voor zweverige mietjes zijn.
Dat zijn deze goddelijke krachten echter niet. Ze zijn sterker dan haat, oorlog en agressie. Ze komen van binnenuit, uit het hart. We moeten alleen de storm even door om een Nieuwe Aarde te bereiken. Dus houd vast, houd moed, houd vol. Het wordt beter. We zijn niet alleen. Verstil en luister naar je innerlijke stem, die zal je aanmoedigen om het goede te doen.
Kirsten Zeemeermin 