Sinds ik vorige week een Forum voor Democratie-bijeenkomst heb voorkomen in het café waar ik dj (ze zaten overigens alsnog 400 meter verderop, maar goed) ben ik binnen mijn politieke organisatie plotseling op een schild gehesen, terwijl ik 3 weken geleden nog hard werd aangevallen, omdat ik thee wilde drinken met ‘fascisten’. Vanuit mijn ouderlijk gezin ben ik gewend om geattaqueerd te worden, dus ik weet niet welke positie ik meer oncomfortabel vind: die van mikpunt of held. Ik vrees het laatste. Een groep die je omarmt? Dat kan niet. En dat is een gevoel, dat ik met elke wolf deel.
Het wolfspad houdt namelijk in dat een meerderheid van de mensen die je tegenkomt jou aanvalt. Dat hoeft niet letterlijk te zijn, emotioneel mishandelen is ook een optie. Maar de gevoeligheid van wolfsmensen is zo intens dat elke vorm van agressie hard aankomt. Zo heeft mijn ouderlijk huis trauma opgeleverd. Andere wolven ontwikkelen een narcistische wond (‘ik haat alle vrouwen, want die lachen mij met mijn bochel altijd uit’). Als je in hun pijngebied komt vliegen ze je acuut naar de keel. Want wolven zijn 100 keer sterker dan gemiddelde mensen, maar dat is aan de buitenkant niet te zien. Sterker nog, de wolf toont als zwakkeling, waarop vervolgens jan en alleman vrolijk de aanval inzet. Deze sneue figuur kan immers toch niet terugslaan..
Het ontwikkelen van paranoia is ook een optie. Je meent al dat je wordt aangevallen, voordat een aanval überhaupt plaatsvindt. Een oudere wolf uit mijn zielsgroep, een leven lang op de kop gezeten door haar beroemde zus, meent dat er zelfs bij de thuiszorg nu nog kwaadaardige verhalen over haar de ronde doen. Ook ik moet mezelf soms verstandelijk bij de kladden grijpen en zeggen dat niet elke persoon in deze wereld erop uit is om mij te pakken. Na meerdere aanvallen binnen korte tijd ben ik soms zelfs bang dat een hand geschreven brief op de deurmat opnieuw iemand is die mij pijn wil doen. Hoe Sylvana Simons dan ook normaal blijft onder al die internet-aanvallen is mij een raadsel (zij is overigens ook een wolf).
Bovendien ben ik ook nog een Blue Ray 1. Dat betekent dat mijn ziel een enorm hoge lichtfrequentie heeft, direct afkomstig van de Bron, die tot nu toe nog niet op aarde is neergezet. Dat licht heeft – samen met mijn ziel – pas de afgelopen jaren volledig kunnen indalen. Een nadeel is het feit dat mijn frequentie alle donkere plekken en oude pijn in mensen bovenhaalt, die ze vervolgens op mij projecteren. Ik spiegel, zeg maar, het bord voor hun kop. Dit levert enorm veel persoonlijke aanvallen op. Op zo’n moment denk ik dan: Ah, er staat weer een enorm onzeker mens voor me, die zich narcistisch opblaast en mij naar beneden wil halen. De narcisten vis ik er in gezelschappen dan ook altijd uit: die richten steevast hun angst en agressie op mij.
Nu denk je waarschijnlijk dat ik overdrijf (en dat is soms ook zo), maar kom in mijn wolfsschoenen staan. Dit zielspad levert zeer heftige persoonlijkheidsstoornissen op en dat is niet voor niks. Of je nu Thierry Baudet, Jordan Peterson of Geert Wilders bent: die mannen worden zodanig aangevallen en hun kracht en talent niet gezien, dat ze in een permanente staat van woede verkeren. Ik kan mensen op zielsniveau waarnemen en voor mij is het zeer koddig, dat een getalenteerd schaap veronderstelt dat hij of zij het gevecht met een wolf kan aangaan.
Tegelijkertijd huil ik om een levenspad dat zoveel mishandeling behelst, dat het intens gevoelige en beschadigde slachtoffer zelf gaat mishandelen, ook onschuldige mensen. Of de wolf durft niemand meer dichtbij te laten komen, omdat hij/zij de ander eenvoudigweg niet meer vertrouwt. De witte wolven die hun kwetsuren te boven komen zijn dan ook zeer zeldzaam. Dat zijn de grote leraren, die de krochten van de duisternis persoonlijk hebben verkend.
Mijn gidsen hebben mij opgeleid en aangewezen als volkomen onafhankelijk, binnen elke groep. Zo deed ik een keer een lollig testje op internet ‘Bij welke indianenstam hoor jij?’ en bij mij stond er als conclusie: “Jij hoort nergens bij. Je bent een lone wolf” (gidsen kunnen met computers klooien). Zeggen 12 miljoen mensen rechts en ik denk dat het links is, dan ga ik links.
Maar die aanvaringen met anderen en altijd weer een afwijkende mening hebben, dat is bijzonder vermoeiend. Ik moet dus waken voor paranoia en oppassen dat ik niet al van tevoren expres de positie van tegendraadse rebel inneem. Bindingsangst en mensen nog durven vertrouwen is ook een lastig punt, maar ik doe mijn best. Mijn twin werd liever gehaat door alle vrouwen, dan dat een hem liefhad (dat laatste was vele malen bedreigender). Dus dat moet ik – als de andere zielshelft – maar beter proberen te doen.
Kirsten Zeemeermin 