Ik kan me zeer goed voorstellen dat een aantal van jullie denkt dat ik sinds mijn scheiding gek ben geworden en dat het een kwestie van tijd is tot de psychiaters daar achter komen. Sterker, met een mevrouw met zo’n dijk van een geschiedenis in de psychiatrie (zware depressies, opnames, overspannenheid en burn-out) kán dat niet anders. Ik ga volledig mee in deze denkwijze, was het niet dat ik meen dat ik de sjamanistische uitzondering op de regel ben. En ik weet dat er meer van deze uitzonderingen zijn, maar de westerse psychiatrie doet er niet aan. Dus waar zit hem volgens mij nou het verschil met ‘gewone’ psychiatrisch patiënten en zijn er ook overeenkomsten?
De depressies die ik heb gehad waren écht psychiatrische ziektes. Door het trauma dat mijn ouderlijk huis had opgeleverd blokkeerde ik mijn emoties grotendeels en dat leverde als volwassene elke vijf jaar een zware depressie met suïcidaliteit op. De laatste keer zelfs zo ernstig dat daar opnames en elektroshocks bij kwamen kijken. Niks sjamanistisch aan.
Mijn laatste crisis was echter anders (zoals je in https://kirstenzeemeermin.com/artikel-psyche-paranormaal-twinflame-een-waanzinnige-liefdesgeschiedenis-en-paranormale-crisis/ kunt lezen). De overspannen en labiele toestand van mijn hoofd herkende ik van de drie keer daarvoor, maar zware depressie was er niet. Een psychiater zou argumenteren dat ik in plaats daarvan manisch verliefd en psychotisch was en dat begrijp ik met de kennis die hij/zij heeft. Maar ik ben net aan met mijn voeten in de werkelijkheid gebleven, want ik heb kunnen scheiden en verhuizen. Mijn burn-out was een uitgeputte batterij, niet een hapering aan mijn verstand of stemming. Dus ja, crisis en psychiatrisch ziek, maar er was ook wat anders aan de hand.
Deze staat van bewustzijn maakte dat ik de eerste helft van mijn leven kon doorlopen en alle antwoorden kreeg waarop mijn therapeuten in 18 jaar nooit zijn gekomen (zoals trauma, narcistische mishandeling en bindingsangst). Bovendien is er écht contact gemaakt door een werkelijkheid die buiten mijn normale frame viel. Dit is overigens exact de definitie van psychoanalyticus Jacques Lacan voor het begrip psychose: denken dat er een werkelijkheid is buiten de werkelijkheid.
Het verschil tussen de sjamaan en de psychoot is echter het volgende. De sjamaan krijgt écht tekens en verzint er waarschijnlijk van schrik tijdens haar/zijn (semi)psychose nog een aantal bij. Maar dit is de manier waarop sjamanen worden wakker gemaakt en ingewijd. Het energieveld van de sjamaan heeft uitdrukkelijk de mogelijkheid om tot deze vorm van bewustzijn te komen, dat van de niet-sjamaan niet. De psychiatrisch patiënt is echt ziek, verkeert in een schijnwerkelijkheid en verliest de grond onder haar/zijn voeten.
Voor sjamaan én patiënt zijn de gevolgen als ze in de psychiatrie belanden echter desastreus: je wordt schizofreen verklaard. Dat is een stempel van onvermogen en gekte voor het leven. Je moet voortaan permanent antipsychotica slikken. Terwijl een sjamaan tussen zijn/haar crises door geaard en gezond is. Voor de psychiatrisch patiënt kan dit ook gelden, maar bij hem/haar moet worden voorkomen dat ze nog een keer de psychose ingaan. Een sjamaan hóort die andere staat van bewustzijn in te gaan, want hij/zij wordt binnengeroepen door hogere krachten.
Een sjamanenroeping mag je niet blokkeren. Dat kan vanuit het hoger zelf sancties als extreme vermoeidheid en de ziekte van Lyme oproepen. Dit verzin ik niet allemaal zelf, maar kun je nalezen op internet en navragen bij andere sjamanen. Een oudere vriendin van mij heeft al jaren de ziekte van Lyme. Op de begane grond van de werkelijkheid is dat pech door een tekenbeet. Op de sprookjesverdieping weet ik dat dat komt door een geblokkeerde sjamanenroeping. Je gidsen en hoger zelf willen namelijk dat je je talenten voor jezelf en anderen als ‘gewonde genezer’ inzet.
Wat de sjamaan en de patiënt gemeen hebben is een zeer gevoelig en kwetsbaar stel hersens, maar bij de sjamaan is het een geavanceerd energetisch systeem, dat bedoeld is om in de gekte-gebieden te functioneren. Het energie-voertuig van de psychiatrisch patiënt is hier niet op toegerust en belandt slechts in deze toestand door het overschrijden van de eigen grenzen of een hersenafwijking. Laatste kan het gevolg zijn van opgroeien in een disfunctioneel gezin. De begane grond is bijvoorbeeld in het geval van incest domweg té onveilig bevonden, waardoor het energieveld van tijd tot tijd volledig ontaardt, wat een psychose oplevert.
Zowel sjamaan als patiënt zijn vlinders, waar geen olifant bovenop moet gaan staan. Daarom zijn naar mijn mening drugs (blowen, spacecake en lsd) een zeer slecht idee en ook alcohol raad ik af. Als ik Ayahuasca neem – nu populair, omdat dit gif je in 1 sessie van al je blokkades af zou helpen – zit ik de volgende dag zeker met een psychose in de inrichting. En komt daar een ondeskundige psychiater overheen, dan blijf ik daar levenslang. Voor mij (en iedereen met zeer gevoelige hersens) is het daarom zeer belangrijk om me aan grenzen en gezonde leefregels te houden: op tijd eten, genoeg slapen, genoeg rust, nauwelijks alcohol en zeker geen drugs.
Maar hoe ben ik er nu achtergekomen dat ik sjamaan ben in plaats van psychiatrisch patiënt? In het gezin waarin ik opgroeide was ik alleen, omdat niemand te vertrouwen was. Het hoofd was een tiran, de rest zijn slaven. Het effect van mijn jeugd is dat ik als volwassene geen enkele baas of systeem 100 procent vertrouw. Dus toen ik tijdens mijn laatste crisis tekens meende te krijgen, dacht ik natuurlijk eerst dat ik gek werd, maar een deel van mij achtte het mogelijk dat er 0,00000001 procent kans was dat dit echt gebeurde. Ik ga namelijk altijd zelf op onderzoek uit met alle middelen die ik heb (onder andere een zeer groot verstand). Daarom verwijt ik de westerse wetenschap ook vooringenomenheid, angst en domheid. Want als het klopt wat ik zeg (en ik weet dat het waar is) dan negeren zogenaamd objectieve onderzoekers een deel van de werkelijkheid, want ik ben niet de enige sjamaan die tekens krijgt.
Het bleek dat mijn ‘psychotische logica’ verifieerbaar was bij andere sjamanen en helderzienden. Zij konden mijn gidsen channelen (ja, ik heb hun woorden nauwkeurig onderzocht en vergeleken). Ik las boeken, zag filmpjes en sprak mensen die een ander wereldbeeld hebben dan de westerse wetenschap en psychiatrie ons voorschotelen. Ik verzin het dus niet allemaal zelf. Nu ik intuïtief, gevoelsmatig en met pendelen met mijn gidsen kan communiceren (ik hoor dus géén stemmen) en hun aanwijzingen keer op keer check en zij mij trainen, wéet ik dat onze werkelijkheid anders is dan we denken. En aangezien ik in mijn ouderlijk huis altijd al mijn kop uitstak en de uitzondering was, doe ik dat nu maar weer, omdat ik weet dat het klopt wat ik zeg.
Ook weet ik zeker dat ik over een paar jaar weer de crisis inga, om te communiceren met hogere dimensies en nieuwe inzichten te krijgen. In vroeger tijden was je dan ‘heilig’ (wat me ook weer overdreven lijkt 🙂 ), tegenwoordig heet ik psychiatrisch ziek en zo heftig dat de gemiddelde psychiater van angst liever een blokje omloopt. Ik ben niet bang, ik weet dat dit bij de levensweg hoort die mijn ziel voor mij heeft gekozen en ik vertrouw op mezelf en mijn gidsen. Zij hebben mij actief door mijn laatste, zeer linke crisis geloodst, níet de psychiaters. Het is namelijk ontzaglijk gevaarlijk om een sjamaan tijdens een dergelijke trip te storen. De stoppen in het hoofd kunnen dan voorgoed doorslaan. De mensen die mij hebben meegemaakt tijdens en na mijn laatste depressie, weten waar ik het over heb. En ik zal mijzelf grotendeels moeten begeleiden, tenzij ik een sterke en open-minded psychiater tref.
Mijn droom is om met zo’n psychiater een behandelteam voor zware psychiatrisch patiënten te vormen. Hij/zij heeft de wetenschappelijke kennis van ziektes en medicijnen; ik behandel als sjamaan op energetisch/spiritueel vlak: entiteiten weghalen, zielsdelen terughalen en luisteren naar wat mijn gidsen en die van de patiënt zeggen over deze persoon. Als ik met een kul-hypothese kom, kan de psychiater die onderzoeken en verwerpen als die niet opgaat. Bovendien weet ik hoe het voelt om overspannen, zwaar depressief en burn-out te zijn. Deze zogenaamde ervaringskennis moet niet worden onderschat, want ik weet daardoor helaas veel meer dan de gemiddelde psychiater. Bovendien blijf ik mijn eigen ideeën altijd bevragen en checken met mijn gidsen.
Soms zou ik willen dat mijn pad wat normaler en minder heftig was, maar mijn ziel heeft blijkbaar bedacht dat ik dit aankon, dus ik ga er maar voor, uit volle overtuiging. Dan maar bestempeld als gek. Als mijn gidsen en ik weten dat dat niet zo is, dan komt de rest van de wereld daar vanzelf achter.
Kirsten Zeemeermin 