De wolf, met zijn grote natuurkracht, keert letterlijk en figuurlijk terug in de westerse samenleving. Tot voor kort kenden we het dier vooral uit sprookjes, maar in 2015 dook het weer op in het noorden van ons land en afgelopen najaar werd het zelfs gezien op de Veluwe. Dit artikel belicht de sjamanistische relatie tussen wolf en mens: de wolf als totemdier op het zielspad.
Toen mijn twinflame (mijn andere zielshelft) twee jaar geleden schreef dat hij naast de feniks en de vlinder de wolf als totemdier had, dacht ik: ‘Dat is heel fijn voor je, maar mij zegt het niks.’ Totdat ik overal in mijn omgeving wolven tegenkwam. Ik kon geen boek openslaan of ik stuitte op een wolf, ik kwam op straat afbeeldingen van wolven tegen, kunstenaar Jordan Wolfson exposeerde in mijn stad en vrienden vroegen mij mee naar een concert van zangeres Anna von Hausswolff. Eerst dacht ik dat de wolven verwezen naar mijn twin (je bent verliefd of je bent het niet), maar later begreep ik dat het op mij sloeg. Ik heb de wolf als totemdier voor het leven. Maar wat dat betekende, daarvan had ik aanvankelijk nog geen idee…
Sprookjes en mythes
In Roodkapje is de wolf een grote, boze en wilde kracht in het bos. Vals, sluw en listig eet hij de zwakke grootmoeder en het lieve meisje op. De mannelijke jager is de held, omdat hij het beest afschiet en zo de oude vrouw en het meisje bevrijdt. In sommige versies van het sprookje weet Roodkapje zelf aan de wolf te ontsnappen. En in Women who run with the wolves: contacting the power of the Wild Woman (1992) pleit schrijfster en psychoanalytica Clarissa Pinkola Estés er zelfs voor dat elke vrouw weer in contact treedt met haar wilde zelf, dat is vertrapt door de beschaafde wereld. Roodkapje die er vandoor gaat met de wolf. De Noordse mythologie kent de reusachtige wolf Fenrir, die zo sterk, sluw en gevaarlijk was dat de goden hem aan de ketting legden. Fenrir heeft twee zonen die op de zon en maan jagen; als ze die inhalen breekt het einde der tijden (Ragnarok) aan. De wereld wordt duister en de wolf Garm, geassocieerd met de onderwereld en de krachten van vernietiging, breekt zijn ketens. Ook Fenrir breekt los en hij verslindt oppergod Odin, die twee wolven als metgezellen heeft en soms wolfskrijger wordt genoemd. Ook bij de Kelten neemt de wolf een belangrijke plek in, hoewel het dier in de 18e eeuw uit Ierland en Groot-Brittannië is verdwenen. De wolf is metgezel van verschillende Keltische goden, zoals maan- en vruchtbaarheidsgodin Cerridwen en de gehoornde god Cernunnos, verbonden met de onderwereld, vruchtbaarheid en dieren. Net als de Noordse mythologie kennen de Kelten het idee dat een wolf achter de zon en maan aanjaagt. Veel Keltische stammen claimden dan ook dat ze van wolven afstamden, die krijgers symboliseren. Bekend is bijvoorbeeld de grote strijder Beowulf uit het gelijknamige Oudengelse heldendicht. En de Ierse koning Cormac Mac Airt, die leefde rond 200 na Christus, zou aanvankelijk zijn opgevoed door een wolvin; net als de tweeling Romulus en Remus, die de stad Rome stichtten. Mac Airt kon de taal van wolven verstaan en vier wolven waren zijn metgezellen. Ook zijn er veel Keltische verhalen over weerwolven. De drievoudige schikgodin The Morrígan ging de strijd in als wolf en het Ierse mythische volk de Tuatha Dé Danann kon van mensen in wolven veranderen.
Totemdier
Een totemdier is een begrip uit het sjamanisme, een oeroude natuurreligie waarbij een sjamaan contact legt met het boven natuurlijke om bijvoorbeeld mensen te genezen. Het woord ‘sjamanisme’ komt uit Siberië, maar het werd en wordt over de hele wereld gepraktiseerd, zoals bij de indianenstammen in Noord- en Zuid-Amerika. Het totemdier kan een periode of permanent je gids zijn en je beschermen of kracht geven. Ook kunnen de eigenschappen van het dier je een bepaalde levensles leren of een boodschap geven. Een totemdier geeft duidelijk de band tussen mens en dier weer, tussen mens en natuur; een verbinding die wij in onze westerse samenleving grotendeels zijn verloren. De wolf als totemdier is veel sterker dan gemiddeld en hij heeft een zeer groot uithoudingsvermogen. Dit maakt de wolf niet beter, want alle dieren zijn nodig. De wolf is vriendelijk, sociaal, loyaal en zeer intelligent. Een roedel heeft strakke regels, rituelen en gecompliceerde manieren om onderling te communiceren, zoals gezichtsuitdrukkingen, blikken, huilen, grommen en lichaamsbewegingen. Het dier zal alleen vechten als hij écht niet anders kan en dan toont hij zijn volle inzet. Wolven hebben zeer scherpe zintuigen en kunnen zich emotioneel sterk en snel hechten. Paren blijven vaak een leven lang bij elkaar en de ‘lone wolf’ komt in het wild dan ook niet veel voor (hoewel dat bij mensen naar mijn idee anders ligt). De wolf onderwijst vrijheid en onafhankelijkheid, je eigen weg gaan. In de traditie van de Kelten, Scandinaviërs en Indianen staat een persoon met de wolf als zielspad in hoog aanzien. Hij/zij is zeer sterk, getalenteerd en een leraar.
De zwarte piste
In mijn zoektocht naar de wolfstotem als zielspad ben ik gaan speuren naar ‘soortgenoten’ in mijn dagelijks leven. Ik ben de levenswegen gaan vergelijken om te zien wat de overeenkomsten zijn. Toen ik mijn twin flame ontmoette, zag ik een man met zeer veel talent en charisma, die anderen bijkans de tent zou uitvechten om te krijgen wat hij hebben wil. ‘Hij lijkt op mij’, dacht ik toen. Maar hij had een grote handicap in zijn leven en dat was zijn lengte van circa 1.45 m. Alle vrouwen én zijn eigen vader hebben hem altijd uitgelachen en slecht behandeld. Deze vader had overigens ook de wolf als zielspad, maar hij was daar niet zonder beschadigingen vanaf gekomen. Hij was veranderd in een ‘valse wolf’, wat bij de steile wolfsweg niet uitzonderlijk is. De wolfsmens krijgt namelijk een zeer zwaar pad, waarbij er op hem/haar veel grotere krachten staan dan bij de gemiddelde mens. Ik noem het ook wel ‘de zwarte piste’: een zeer riskante route. De wolf is extra sterk en getalenteerd (een wolf wendt alle middelen aan die hij heeft), maar hij krijgt ook een wolfskruis mee: een zeer kleine gestalte of, zoals ik, zware depressies. De wolf wordt onderuit getrapt en moet dan telkens weer opstaan. Bovendien zijn wolven zeer gevoelig, dus elke klap komt extra hard aan. En net als bij mijn twin (en bij mij) groeit de wolf vaak op in de buurt van een valse wolf, zodat er van jongs af aan sprake is van emotionele en/of fysieke mishandeling. Zo moet deze mens leren om zijn eigen weg te gaan, wars van wat anderen van hem vinden. Dit is zeer eenzaam, maar maakt ook sterk. Een wolf zal het bijvoorbeeld niet erg vinden om in te gaan tegen de mening van een hele groep. Ook zal een wolfsmens, omdat hij zelf zoveel is gekwetst, zich in veel gevallen identificeren met de underdog.
Krachtig en kwetsbaar
Mijn gidsen maakten mij anderhalf jaar geleden duidelijk dat ik véél sterker ben dan de gemiddelde persoon. En ik heb één keer de zielskracht van mijn twin ervaren: dat was alsof je in een film plotseling Gods stem als voiceover uit de hemel hoort donderen. De veel grotere kracht van wolfsmensen kan wellicht worden verklaard uit het feit dat hun zielen niet de aarde als basis hebben, maar bijvoorbeeld Sirius (mijn twin en ik) of Venus. Het wolfspad is naar mijn idee een weg voor oudere zielen die in een harmonieuzer en gelukkiger leven niet meer genoeg zouden leren. Helaas komen veel wolven de kwetsuren niet meer te boven; naar hun idee leven ze in een sadistisch universum, waar telkens alles tegenzit en iedereen ze aanvalt en onderuit trapt. Veel wolfsmensen hebben intense bindingsangst (‘ik vertrouw niemand meer’) en/of een minderwaardig-heidscomplex, vaak in combinatie met een narcistische stoornis. De narcist blaast zich op vanuit diepe onzekerheid en iedereen die hem/haar bedreigt (of emotioneel dichtbij komt) mag hard worden aangevallen. De plek van het wolfskruis wordt dan een narcistische wond: elke vrouw die nog maar naar je geringe lengte lijkt te wijzen, mag genadeloos te grazen worden genomen. Zo kan de mishandelde wolf op zijn beurt gaan mishandelen: een valse wolf. De wolfsmens die zijn wonden heelt en erin slaagt om heelhuids de zwarte piste af te skiën, is dan ook terecht een levenskunstenaar.
Sneu schaap
Een andere karakteristiek van de menselijke wolf is dat de omgeving niet ziet hoe sterk hij/zij is: de wolf wordt standaard zwakker ingeschat. Vandaar dat andere mensen hem gemakkelijker durven aanvallen. De omgeving waarin ik opgroeide ziet mij als ‘sneu schaap’. Mijn wolfskruis waren zware depressies, ontstaan door een zeer onveilige, traumatische jeugd in het gezin van een valse wolf. Mijn moeder was slaaf van een zeer krachtige narcist en mijn oudere broer en zus konden niet op tegen de tiran, maar durfden wel naar hun jongere zusje uit te halen. Toen ik mijn twin ontmoette, dook ik bovendien in een burn-out en een crisis. Kortom: deze mevrouw is psychiatrisch patiënt, dat wordt nooit meer wat. Maar al mijn aandoeningen waren complicaties en ongelukken op de zwarte piste. Gelukkig leerde ik meer wolven kennen. Bijvoorbeeld een vrouw die hoogbegaafd én zwaar dyslectisch is, waardoor zij in haar jeugd in de jaren zestig en zeventig op school en thuis (een leraarsgezin) altijd is weggezet als de domste. Ze was de jongste van zes en het mikpunt van een wrede oudere broer, die ook de rest van het gezin tegen haar opzette. Desalniettemin had deze vrouw een leidende rol in de alter-natieve beweging, is ze sjamaan en ge-talenteerd gitariste. Bij een oudere vriend herkende ik ook het wolfspad: zijn broer was een bekende Nederlander en vanaf hun jeugd slaagde hij (een ‘valse wolf’) er keer op keer in om de hele omgeving tegen zijn broer op te zetten. Ook is het leven van deze vriend geteisterd door een slechte gezondheid, waarbij zijn lichaam heeft overleefd wat de gemiddelde patiënt niet doorstaat. Artsen verklaren hem dan ook voor gek, omdat wat hij vertelt niet mogelijk is. Tegelijkertijd is deze man druïde en getalenteerd schilder.
Paranormaal
Wolfsmensen zijn vaak paranormaal begaafd: helderziend, -horend, -voelend. Ze kunnen informatie van de Andere Kant channelen en zijn in dit leven of vorige levens sjamaan geweest, bijvoorbeeld medicijnman bij de indianen of druïde bij de Kelten. De antennes van de wolf zijn zo gevoelig, dat het voor paranormale krachten makkelijk is om contact te leggen. Door hun gevoeligheid zijn emoties bij wolven zeer sterk en woede lijkt een
van de basiskrachten. Mannelijke wolven hebben vaak een sterke, vrouwelijke energie en vrouwelijke wolven een sterke, mannelijke energie. Door de enorme energiewisselingen én de gevoeligheid van het lichaam lijkt het uiterlijk van een wolfsmens ook meer dan gemiddeld te veranderen. Mijn eigen moeder heeft mij weleens niet herkend. Toen ik mijn twin ontmoette, zag ik, al naar gelang zijn emotie, op één dag drie verschillende personen in hem.
Valse wolf: Hitler
De geschiedenis kent beroemde en beruchte personen met de wolfstotem. Twee van hen zijn Hitler en Churchill: een valse wolf versus een redelijk witte. Hitler (1889-1945) werd door hemzelf en zijn omgeving vaak vergeleken met een wolf. De kinderen Wagner noemden hem ‘Onkel Wolf’ en de naam Adolf op zich is een samentrekking van ‘adal’ (edel) en ‘wulf’(wolf). Hitler vernoemde zijn militaire hoofdkwartieren naar wolven en zijn soldaten droegen op hun uniform de ‘Wolfsangel’-rune. Hij had een tirannieke vader, die zijn gezin mishandelde en flink met Hitler botste. Zijn woedeaanvallen zou hij dan ook van zijn vader hebben geërfd. Als ‘sneu schaap’ mislukte Hitler een paar keer: rond 1910 als kunstenaar (menswolven zijn vaak zeer kunstzinnig) en in 1923 als coup-pleger in München, waarop hij in de gevangenis Mein Kampf schreef (‘strijd’ is iets dat veel wolfmensen ervaren). De Eerste Wereldoorlog had Hitler echter met onderschei-dingen overleefd. Hitler was een getalenteerd en charismatisch redenaar (wolfs-eigenschappen): met harde stem, bezieling en woede kreeg hij grote delen van het Duitse volk achter zich. Het was een kolossale onderschat-de-wolf-vergissing om Hitler in 1933 tot rijkskanselier te benoemen, binnen een paar maanden had hij de alleen-heerschappij. Ook het feit dat eind jaren dertig Chamberlain en andere Europese politici nog dachten dat Hitler gepacificeerd kon worden, spreekt van een zeer grote onderschat-de-wolf-vergissing. In de dagelijkse omgang was Hitler charmant (vaak ook een eigenschap van valse wolven). Hij was vegetariër en hield veel van dieren (vooral honden). Ik denk dat Hitler, omdat hij te vaak door mensen was gekwetst, alleen nog op dieren vertrouwde. Hij is bijvoorbeeld pas vlak voor zijn zelfmoord getrouwd (met Eva Braun) en ik vraag me af in hoeverre hij echt een band met een ander mens aan durfde en kon gaan. Het feit dat hij zijn eigen leven kon beëindigen, spreekt overigens van veel kracht.
Witte wolf: Churchill
Tegenover Hitler stond een andere wolf: Winston Churchill (1874-1965). Deze man was van jongs af aan gewend zijn eigen weg te gaan. Met zijn nanny had hij een veel betere band dan met zijn beide ouders. Hij ging al jong naar de kostschool, waar hij erg werd gepest. Als journalist in Zuid-Afrika wist Churchill tijdens de Tweede Boerenoorlog in 1899 op spectaculaire wijze te ontsnappen uit een gevangenenkamp. Als politicus mislukte hij in de Eerste Wereldoorlog: als minister van Marine was Churchill ver-antwoordelijk voor de desastreus verlopen slag om Gallipoli in 1915. Daarna vocht hij een aantal maanden aan het westelijk front en net als Hitler overleefde hij deze Grote Oorlog. Churchill was nooit bang om alleen te staan of een andere mening te hebben. Al was het hele parlement tegen een maatregel en hij als enige voor: hij blééf voor. Ook verlies van reputatie kon hem niet boeien, zo wisselde hij van politieke partij als hem dat uitkwam. De Britse politicus zag al vroeg het gevaar van Hitler-Duitsland aankomen. In 1940 werd hij minister-president. De Blitzkrieg begon en Churchill sprak de Britse be-volking moed in (“We shall never surrender”, juni 1940). Tot de Amerikanen zich bij de oorlog voegden, stond hij in het westen alleen tegenover Hitler. Naar Churchills gevoel was dit dé taak waarvoor hij als kind in de wieg was gelegd. Als wolf was hij al gewend om met de grote krachten om te gaan en had daar zelfs plezier in: door de oorlog bloeide hij op. Churchill had meerdere talenten. Naast de politiek schilderde en schreef hij. Hij was zeer gevoelig en had last van depressies. Dat laatste betekent naast ‘gekte’ ook dat hij contact kon maken met het paranormale (de Andere Kant). Churchill was druïde.
Het heden: Poetin
Een wolf uit het heden is Vladimir Poetin, de president van Rusland. Dat betekent dat we te maken hebben met een zeer sterk en getalenteerd iemand, die je beter niet kunt pro-voceren. Want als hij vals is, zal hij op het beste moment genadeloos weten terug te slaan. Poetin heeft al laten zien dat hij er niet voor terugdeinst om tegenstanders uit de weg te ruimen. Hij is zeer wantrouwend, maar tegelijkertijd geraffineerd: toen de moeder van een Franse politicus net was overleden, serveerde Poetin tijdens een bezoek een wijn uit het geboortejaar van de moeder. De Russische leider is een onafhankelijk denker, die zich door niemand laat inpakken (noch door multinationals, noch door de Verenigde Staten). Tegelijkertijd heeft hij ook last van het feit dat mensen hem niet naar waarde schatten. Bij de herdenking van zeventig jaar D-day in 2014 wilde een aantal wereldleiders niet naast hem of zelfs niet mét hem aan tafel zitten; gezien Ruslands rol in WOII is dat niet echt respectvol. En toen Poetin in 2013 een bezoek bracht aan Amsterdam, werd hij niet ontvangen door de burge-meester, maar door de lesbische locoburgemeester en demonstreerde Amnesty langs de rode loper voor homorechten. Dit was bij de ontvangst van een Amerikaanse president met homofobe opvattingen waar-schijnlijk niet gebeurd. Poetin is dus wel sterk: als klein jongetje viel hij al grotere jongens aan en in judo heeft hij de zwarte band. Hij benadrukt ook vaak zijn kracht en mannelijkheid. Dit moet naar mijn idee een wezenlijk onzekerheid of zelfs een minder-waardigheidscomplex camoufleren. De president laat zich op vakantie graag foto-graferen, terwijl hij met ontbloot bovenlijf grote karpers vangt of zware tractoren bestuurt. Ook gaat hij graag met wilde dieren op de foto. Er werd zelfs een tijger naar hem vernoemd.
Terugkeer in de samenleving
De wolf keert terug in onze samenleving. Vanuit Duitsland wandelen wolven Nederland binnen, het dier verschijnt op tassen van IKEA, in Assen is er heel 2018 een tentoon-stelling over de wolf, de tengere Zweedse zangeres Anna von Hauswolff blaast in Europa haar publiek van de bühne en Dik van der Meulens publicatie over wolven Kinderen van de Nacht kreeg in 2017 de prijs voor beste natuurboek. Eind jaren negentig al schreef Brits auteur William Horwood de tweedelige bestseller The Wolves of Time. In zijn boeken keren Europese wolven na duizend jaar weer terug naar hun land, zodat de spirituele, natuurlijke orde kan worden hersteld. Een devies voor onze tijd van over-consumptie en klimaatverandering. Want de wolf, het wilde, eist letterlijk en figuurlijk weer een plek in het menselijk bewustzijn. En dit keer lijken we niet bang voor het dier, eerder nieuwsgierig. De westerse ziel zit opgesloten in een machine-achtige, kapitalistische samenleving, waar het verstand gevoelens en intuïtie verdrukt. Mensen leven naar hun agenda en werken dagelijks onbezield programma’s af op school of kantoor, totdat ze opgebrand raken en depressief uitvallen. De wolf kan ons leren weer naar het wilde deel van onze ziel te luisteren. Zet op je vrije dag een kopje thee en ga gewoon eens uit het raam naar de vogels kijken. Schuif je smartphone en computer aan de kant en maak een praatje met de buurman. Je zal zien dat hij met dezelfde problemen worstelt als jij en dat je steun aan elkaar hebt. Alle wezens zijn waardevol en het gewone, dagelijkse leven is heilig. Doe daarom wat hart en ziel je ingeven en volg geen slavenprogramma.
Wat mijn twinflame betreft: we zijn voor dit leven helaas vastgelopen in de klassieke runner-chaser-patstelling. Maar als het goed is zijn we door de krachtige botsing van onze zielen beiden ons wolfskruis kwijtgeraakt: hij voelt zich geen lelijk eendje meer, ik ben waarschijnlijk verlost van mijn depressies. Zodat ik als sjamaan (de gewonde genezer) en lichtwerker aan het werk kan gaan en kan helpen bij de zware bevalling van een Nieuwe Tijd.
Dit artikel is verschenen in de ParaVisie van februari 2018
Kirsten Zeemeermin 