Een paar jaar geleden las ik in de Volkskrant dat kunstenares Marina Abramović (1946) en kunstenaar Ulay (1943), de man die 12 jaar haar geliefde was, beiden op 30 november jarig zijn. De journalist die Abramović interviewde weet dit aan toeval. Sinds mijn omslag en wakker worden – in de droom, die leven heet – weet ik dat dit ‘script’ is: een verwijzing naar het levensplan dat de ziel voor onze geboorte opstelt voor de op aarde geïncarneerde persoon.
De eerste keer in mijn leven dat ik zo’n scriptaanwijzing tegenkwam was op reis naar Ierland. Ik was in mijn eentje en werd beroofd op de boot naar Dublin, toen ik naast mijn rugzakje met portemonnee en paspoort in slaap was gevallen (“Zulke aardige mensen, die Ieren”, dacht ik nog 🙂 ). Die beroving bleek, vanaf de sprookjesverdieping gezien, precíes de bedoeling. Zo leerde ik de man kennen die een paar meter verderop lag te slapen, omdat ik hem vroeg of hij wellicht een verdacht persoon in mijn buurt had gezien. Op deze man, Joe, was ik binnen 5 dagen smoorverliefd. Zijn geboortedatum was exact de trouwdag van mijn ouders: 29 december 1966.
Toeval, dacht ik toen nog. Nu weet ik dat ik hem zeer waarschijnlijk uit vorige levens ken en dat er een grote kans is dat hij in mijn zielsgroep zit (de groep zielen waarmee je elk leven opnieuw incarneert). Hij heeft ook de wolf als totemdier voor het leven, wat die mogelijkheid nog aannemelijker maakt.
Sinds mijn ontwaken herken ik mensen uit eerdere levens. Zo ben ik vorig jaar een man tegengekomen die ik uit maar liefst drie levens ken (York in Engeland, het Schotse eiland St Kilda en een leven bij een First Nation-stam in Noord-Amerika). De verjaardag van zijn vader is ook mijn verjaardag en dat is géen toeval. Alleen hij herkent mij niet, dus dat is dan een beetje lastig. Ik heb besloten maar niks te zeggen, om te voorkomen dat ik raar overkom.
Want wat moet je met een persoon die met een scriptaanwijzing komt? Nou, je moet niks. Je hoeft met deze vrouw of man geen relatie te beginnen en kunt haar of hem zelfs negeren. De Bron heeft ons immers vrije wil meegegeven. Het is alleen nogal zonde om met die kennis niks te doen, want deze mens zou een grote rol in je leven kunnen spelen: een les, een relatie, een vriendschap, wat dan ook. En is iemand onaangenaam? Dan gaat de begane grond voor en mag je de vingerwijzing van de sprookjesverdieping gerust negeren.
Het frustrerende voor mij is dat er onlangs iemand in mijn omgeving zo’n waardevolle kans heeft weggegooid. Zij heeft de verjaardag van mijn moeder en niks met spiritualiteit. Met mijn paranormale kennis kan ik inschatten wat er speelt, maar die vrouw heeft geen idee. Ik kan alleen maar op mijn handen zitten en toekijken. En ik moet eenvoudigweg accepteren hoe het nu gaat.
Want als een gegeven van de sprookjes-etage geen wortel wil schieten in de aarde, dan houdt het op. En in dat geval is een verdieping van de band tussen twee mensen in onze dagelijkse realiteit misschien nooit een mogelijkheid geweest. Maar ik raad iedereen aan: komt er iemand in je leven met zo’n scriptaanwijzing, laat alle alarmbellen rinkelen. Bestudeer deze persoon grondig en laat hem of haar niet zomaar aan je voorbijgaan.
Ten slotte zijn twee vrienden van mijn studentenvereniging met dezelfde verjaardagsdatum (inclusief geboortejaar) al heel lang bij elkaar (en 1 van hen is toevallig ook nog een wolf). Ze zijn een paar jaar geleden zelfs getrouwd. Hiervoor moest de wolf zijn bindingsangst loslaten, wat een zeer grote en moeilijke stap is voor mensen met dit totemdier. En ze zijn gelukkig samen. Dat is wat telt, met of zonder sprookjesverdieping.
illustratie: Marina Abramović en Ulay – Relation in Time (1977)
Kirsten Zeemeermin 