Ik ben geen fan van de bewering dat er wezenlijke verschillen zouden zijn tussen mannen en vrouwen. We zijn allemaal mensen en de een is wat meer zus en de ander wat meer zo. Maar sinds mijn omslag en kennis van verschillende levenspaden en totemdieren is mij opgevallen dat mannen over het algemeen in hun ontwikkeling achterblijven bij vrouwen met een levensloop van gelijke zwaarte. De persoonlijkheidsstoornissen zijn groter en worden meer op de buitenwereld uitgeleefd. En het vermogen om die gedurende hun leven te corrigeren is kleiner. Dit moet komen door verschillen die onze patriarchale cultuur kweekt, want in een aangeboren onderscheid geloof ik niet.
Neem bijvoorbeeld een van mijn favoriete onderwerpen: de wolf, een intens eenzaam pad van forse mishandeling door medemensen of andere misère. Hoewel het op zich niet veel voorkomt dat mensen dit sterke totemdier hebben, ken ik er in mijn omgeving intussen aardig wat. Narcisme en bindingsangst zijn de twee meest voorkomende stoornissen: of deze persoon is vals geworden en valt anderen actief aan (ook onschuldigen) óf deze mens durft zich aan niemand meer te verbinden en rent voor elke emotionele intimiteit weg. Een combinatie van beide fenomenen kan ook.
Mannelijke wolven reageren vaker met narcisme: ze vinden zichzelf intens zielig en zien het als gerechtvaardigd om andere mensen emotioneel en/of fysiek in elkaar te slaan. Als je met een speld in ze prikt springen ze 10 meter de lucht in, om jou vervolgens naar het leven te staan. En hoewel er ook vrouwelijke narcisten bestaan, hebben vrouwen naar mijn idee eerder de neiging tot codependency en de aanval op zichzelf. Ze maken zichzelf kleiner, verliezen hun ziel en zelfstandigheid en leggen vaak een relatie met een narcist aan, om hun partner te ‘redden’ en zichzelf mee te vullen. Wat natuurlijk weer op mishandeling uitdraait, want vanuit intens wantrouwen en een minderwaardigheidscomplex heeft de narcist niks te geven.
De mannelijke wolven verliezen zich ook vaker in verslavingen: seks, alcohol, drugs, grote schulden. De agressie wordt actief uitgeleefd op de buitenwereld. Vrouwelijke wolven hebben wellicht vaker last van relatieverslaving: je partner en verhouding zijn niet goed voor je, maar je gaat er toch mee door of je kunt er in ieder geval niet mee stoppen.
Nu is de twinflame-ontmoeting (de andere zielshelft, ‘ware liefde’) een interessant moment om te kijken hoe (in heteroseksuele relaties) de mannelijke helft zich gedraagt ten opzichte van zijn vrouwelijke spiegel. In 99 procent van de gevallen heeft deze relatie geen happy end, want je wordt zo hard mogelijk in al je oude pijn en afwijkingen gegooid. Ik heb inclusief mezelf 4 ‘koppels’ om me heen gezien en bij allemaal is het de man die als eerste afhaakt of überhaupt niet aan de relatie begint. En in plaats dat je dan de man tegen de vrouw hoort zeggen “sorry, ik kan het niet” of “sorry, ik ben bang” komt er een grote mond. Het is de schuld van de vrouw. Met hem is niks mis. In alle gevallen is het de vrouw die vervolgens met zichzelf aan het werk gaat, om haar afwijkingen te analyseren en aan te pakken. De mannelijke wolven zijn, sorry dat ik het zeg, vrij hopeloos.
Zoals ik Eckhart Tolle ooit heb horen verkondigen: bewuste mensen pakken een gebeurtenis in hun leven aan om meer bewust te worden; onbewuste mensen worden nog meer onbewust. Zo is mijn vader onbenaderbaar en alleen, nog steeds zijn angst en narcistische agressie op de buitenwereld richtend; mijn moeder probeert, ondanks haar enorme codependency, nog steeds om te leren en ze maakt, ook al is ze nu in de 70, kleine stapjes vooruit. Sowieso hebben mijn moeder en ik al op gids-niveau gewerkt (zogenaamde ‘geïncarneerde engelen’), wat betekent dat we sterker zijn. Dat geldt niet voor onze mannelijke twins, die een stuk langer over hun schoolcarrière doen (wat op zich voor de Bron ook weer niet uitmaakt).
Dus ik zou zeggen, dat kan beter heren! Komt er een leermogelijkheid voorbij: sla niet van je af en ren niet weg, maar grijp je kans. Durf je het toch niet, geef dan geen grote mond, maar sta stil bij jezelf wat er aan de hand is. Of durf je eens kwetsbaar op te stellen naar een (potentiële) partner, wellicht kan hij/zij je helpen bij het overwinnen van obstakels. Want we zijn toch in dit leven gekomen om als ziel te groeien en niet in de comfortzone te blijven.
Ga bovendien je eigen onzekerheid niet overschreeuwen, noch jezelf groter maken dan die ander (en vrouwen, maak jezelf niet kleiner). Niemand is namelijk perfect en met je emoties en gevoeligheid tonen is niks mis. Sterker nog, dat is kracht. Je zult zien dat je in het leven verder komt zonder pantser en dat je gemakkelijker leert. Status, geld en hiërarchie zijn niet alles. En liefde is een kans, geen bedreiging.
Kirsten Zeemeermin 