Feministe Joke Smit schreef in de jaren zestig een artikel over het land waar vrouwen willen wonen. Ik wil pleiten voor een land waar mensen willen wonen. En een ding is zeker: dat ligt niet op deze planeet. Nóg niet. Nu net op straat rond half 11 ‘s avonds kwam ik een zwarte vrouw tegen, netjes gekleed, die alles kwijt was: haar huis, haar gezondheid (haar hoofd deed rare dingen). Twee dagen had ze niet gegeten, in het Noorderpark slapen kon niet, daar was ze weggestuurd door de politie. Ze moest alleen van Noord naar de stad zien te komen om daar een slaapplek en een postadres te veroveren. Om in godsnaam haar hoofd weer boven water te krijgen. Deze vrouw voelde zich alleen. Zoveel mensen om haar heen, een aardbol met 7 miljard mensen en toch alléen. Het land van de verlaten mensen.
En ik weet dat zij niet de enige in deze samenleving is die zich zo voelt. Mensen plegen zelfmoord uit eenzaamheid, al staat hun huis vol mooie spullen. We hebben de materie, maar we zijn de warmte kwijtgeraakt. De simpele menselijke aandacht voor elkaar. De eenvoudige vraag of iemand het wel redt, of iemand zich wel goed voelt, of het wel goed gaat. Zelfs van je vrienden hoef je dit soort aandacht niet te verwachten. En ook in families en gezinnen vindt er meer ellende plaats, dan dat er warme banden ontstaan. Het is natuurlijk niet voor niets dat veel mensen tegenwoordig de voorkeur geven aan een huisdier, boven een medemens.
Ben je verbaasd dat Forum voor Democratie vorige week zoveel stemmen heeft gewonnen? Wakker worden en ga eens kijken hoe de mensen aan de onderkant van de samenleving moeten overleven met bitter weinig. Er is genoeg voor iedereen, maar op deze planeet wordt niet gedeeld. Sterker nog, de 1 procent superrijken lachen hard in hun vuistje hoe het plebs elkaar de hersens inslaat, puur uit de noodzaak om te overleven. Het systeem en meneer Rutte kun je moeilijk raken, een andere sloeber (migrant, vluchteling) daarentegen wel.
Het kapitalisme brengt mensen niet bij elkaar, maar verdeelt. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Kun je je huur niet betalen, ben je werkloos of ziek, eigen schuld! De gewillige slaven houden een systeem gaande dat de aarde, de medemens en zichzelf kapot maakt. Grijpt er iemand in, nee.
Verwaarlozing, mensen in de steek laten en alleen achterlaten is emotionele mishandeling. Een jeugd zo doorgebracht laat zich later in je leven altijd gelden: verstoord gedrag, trauma, depressies. De zieke samenleving en niemand die ons daarvoor behoed, omdat de hoger opgeleide slaven, de rest er bijzonder goed onder weten te houden.
Ik zal je vertellen exact wat ik vanavond tegen die vrouw op straat zei (ze was al in tranen dat er überhaupt iemand voor haar was gestopt): je bent níet alleen. Deze fysieke samenleving die jij waarneemt (en ik ook) is keihard. Maar er zijn op dit moment gidsen om je heen. Er is een God/Bron die jou ziet, die weet hoe jij lijdt en hoe groot het onrecht is dat jou wordt aangedaan. Die jou ziet als mens. En niet als een wegwerpproduct waar je tegenaan kunt trappen, omdat er toch nog een miljoen anderen van zijn. Jij telt. Ik zie jou. En meer dan de paar euro aan haar geven die ik in mijn portemonnee had, kon ik op dat moment niet voor haar doen.
Ik beschuldig alle slaven van het in stand houden van een onmenselijk systeem dat de aarde en de medemens en uiteindelijk jou zelf kapotmaakt. Ik daag alle slaven uit hun ketenen te verbreken en voor een beter, vrij leven te gaan. Ik daag jullie uit je medemens volwaardig te behandelen en niet met je eigen groep in een veilige cocon te leven, terwijl de mensen daarbuiten kreperen. Een betere wereld is mogelijk en wel nú. Sterker, het is nodig. Want dit systeem is corrupt en hardvochtig. En als jij denkt dat het slechts een wedloop is van wieg tot graf dan heb je het verkeerd.
Kirsten Zeemeermin 