Een tijdje kwam ik vrij geregeld in de kapel op het Begijnhof. Totdat de kerk dichtging voor het Corona-virus. Ik trof daar een keer een liturgie met het bijbelverhaal over de pachters van de wijngaard. Het is een gelijkenis die Jezus vertelt in het boek Matteüs.
Een man is eigenaar van een tuin met wijnranken en verpacht die, als hij een tijd weg moet. Op een dag wil hij weten hoe het er met zijn wijngaard voorstaat. Hij stuurt afgezanten, maar wat blijkt: die worden bij het betreden van de tuin door de pachters in elkaar geslagen, een aantal zelfs gedood. Na enige tijd zendt de eigenaar opnieuw een paar van zijn vertegenwoordigers. Hen wacht hetzelfde lot. En zelfs zijn eigen kinderen worden niet gerespecteerd en kapotgemaakt.
Daarbij is de wijngaard zelf een puinhoop. Er werken slaven die 16 uur per dag in touw zijn, terwijl de pachters luieren en leven van de door hun personeel gemaakte wijn. Er heerst honger onder de werklieden, terwijl de pachters zich bol en rond eten. De slaven bezitten een omslagdoek en een matje om op te slapen. De pachters wonen in grote villa’s vol goederen. De wijnranken zijn iel en dragen nauwelijks vrucht. De grond is vergiftigd door bestrijdingsmiddelen. Bovendien zorgen de pachters dat de slaven voortdurend ruzie met elkaar maken, zodat ze nooit gezamenlijk in opstand kunnen komen.
Jezus vraagt vervolgens aan zijn toehoorders wat de eigenaar met de pachters zal doen, als hij zelf komt kijken. Het antwoord is: de pachters doden en de wijngaard aan anderen in beheer geven, die er wel goed voor zullen zorgen. De opperpriesters worden boos als ze begrijpen dat Jezus het over hen heeft, maar ze durven hem niet op te pakken, omdat ze bang zijn voor de woede van de menigte.
Nu wil ik een sprong terug maken naar deze tijd. De aarde is op dit moment een bende. De natuur wordt kapotgemaakt, wilde dieren uitgeroeid en het overgrote deel van de mensheid leidt een bestaan als loonslaaf, dat hen depressief en/of burn-out maakt. De rivieren zijn vergiftigd; met antidepressiva slikken de aardebewoners zich gelukkig; alles draait om geld. Daarnaast is er een zeer kleine minderheid die het meeste bezit heeft en nooit wat hoeft te doen: alleen het systeem gaande houden, waarvan zij profiteren. Dat de planeet en alles wat leeft daaronder gebukt gaat, kan hun niks schelen. Elk greintje empathie ontbreekt.
Maar de Bron heeft afgezanten gestuurd, om het systeem te helpen breken en de aarde met haar bewoners (mens en dier) te redden. Deze lichtwerkers hebben op zielsniveau een energetische trilling, die net zo hoog is als die van de Bron zelf. Helaas roept dat bij anderen nogal wat donkere energie op: woede, afgunst, agressie. Het wordt de vertegenwoordigers om het zacht te zeggen niet gemakkelijk gemaakt.
De pachters voeren forse aanvallen op de lichtwerkers uit. In tegenstelling tot de gemiddelde persoon weten zij van het bestaan van de eigenaar en de plannen die h/zij voor de wijngaard heeft. De Bron wil van onze planeet namelijk een veel betere plek maken, waar genoeg is voor iedereen, mensen niet hoeven te lijden en de natuur groeit en bloeit.
Het Corona-virus is een middel van de pachters om het systeem nog strakker en de mensheid nog noodlijdender te maken dan we nu al zijn. Maar met midwinter is het Watermantijdperk aangebroken en geen pachter die dat uiteindelijk tegenhoudt.
Het vraagt wel van mensen om stuk voor stuk in opstand te komen tegen de ellende en onrechtvaardigheid die op deze planeet heersen. We mogen samen in onze kracht gaan staan voor een toekomst van licht, want de pachters hebben hun recht op het beheer van de wijngaard verloren.
En ten slotte staat in Matteüs te lezen: “De steen, die de bouwlieden afgekeurd hadden, deze is tot hoeksteen geworden.” Voor mij betekent dat zoveel als: heeft deze samenleving jou weggezet als idioot, niet in te passen of mislukt? Wees blij: onze tijd is gekomen 🙂
Kirsten Zeemeermin 