Mijn vriend had me vorig jaar een zonnebloem cadeau gedaan, die al een tijdje uitgebloeid op mijn balkon stond. Hij had namelijk gezegd dat ik er zaadjes uit kon halen, dus daar stond het plantje al een tijd op te wachten. Vanochtend bekeek ik de verdorde bloem en kon aanvankelijk geen zaadjes vinden, totdat ik de kop uit elkaar ploos: er vielen er vier uit! Wat een wonder: je hebt één bloem en je krijgt er vier voor terug! Ik heb de zaadjes in hetzelfde potje geplant, hoewel ik als moderne stadsmens geen idee had of dat nu al kon. De lente-evening – wanneer dag en nacht even lang zijn – is echter dichtbij en gisteravond had ik in een boek over de cyclus van het Keltische jaar gelezen dat dit een tijd is voor zaaien: zowel van plantenzaadjes als nieuwe ideeën voor je leven.
We raken binnen de maatschappij steeds verder verwijderd van onze natuurlijke wortels. Je wordt geacht als machine voortdurend te presteren, terwijl mensen, planten en dieren een cyclus volgen, die opgaat met het jaar, de seizoenen, de maan en de stand van de planeten in ons universum. In deze tijd van angst voor het coronavirus is het platleggen van onze samenleving een kans om daar eens bij stil te staan. Kijk vanavond naar de sterrenhemel, kijk naar de bomen en planten die ontluiken voor de lente, de vogels die zingen: de natuur gaat door. En wij zijn zoveel groter dan machines die geconditioneerd worden door een systeem. We zijn spirituele, energetische wezens met een menselijke ervaring op een prachtige planeet. Dus laten we daar zuinig op zijn. Pluk de dag! Als de wereld morgen vergaat, zou ik vandaag nog een boom planten.
Kirsten Zeemeermin 