Sinds mijn gidsen me een paar geleden als sjamaan hebben aangewezen proberen ze me op een spiritueler levenspad te krijgen. Nu was ik vroeger al wel met New Age-zaken bezig – zoals astrologie, hand lezen en tarot – maar pas sinds mijn omslag een paar jaar geleden heb ik tot mijn schrik gemerkt dat deze wereld écht is.
Anno 2020 is het voor mij normaal om op dagelijkse basis tekens te krijgen. Het trekken van kaarten biedt me veel steun als aanwijzing voor de dag die komen gaat of hulp bij een moeilijke situatie, maar voor iets als mediteren (waar de gidsen voortdurend op hameren) ben ik eigenlijk meestal te druk. Net zoals de gemiddelde moderne mens ren ik van vergadering, naar werk, naar school (mijn kind ophalen), naar mijn vriend, naar weer een andere werkplek (ik ben ZZP’er). Mediteren?? Dat komt er dan vaak niet van. Een beetje oneerbiedig naar de hogere wereld, eigenlijk.
De laatste paar weken word ik regelmatig op de maan en het ritme van de maan gewezen – nieuwe maan, wassende maan, volle maan, afnemende maan – en hoe die verbonden is met onze energiecyclus. Dan realiseer ik me hoe we met onze moderne machine-samenleving eigenlijk ontzettend vervreemd zijn van wat er in de natuurlijke wereld gebeurt. Beton leeft niet. Mensen worden geacht altijd maar door te rennen, tot ze er uitgeput bij neervallen. Of depressief niet meer verder willen. 5 dagen in de week voor een baas moeten werken tot je 67e lijkt wel een soort straf. In de hoop dat je daarna nog een paar goede jaren hebt.
Maar het kan anders. Als iedereen de moed zou vinden om te doen wat je echt met je leven wil (muziek maken, gedichten schrijven, wandelen) dan zou de wereld er heel snel veel beter uitzien. Rusten als je moe bent, zorgen voor een ander, de tijd nemen voor je geliefden. Echt van het leven en de natuur kunnen genieten in plaats van meedoen aan een ratrace met steeds meer afvallers, dat lijkt mij en mijn gidsen een goed plan. Niet meer wakker worden door een wekker, maar omdat je uitgeslapen bent. Doen waar je zin in hebt in plaats van doen wat moet. Zonder een ander te schaden, natuurlijk 🙂
Kirsten Zeemeermin 