Sinds mijn trauma doorbroken lijkt heb ik meer last van emoties. Ik zeg ‘last’, omdat die gevoelens niet altijd gelegen komen. Kon ik vroeger op niveau ‘aangenaam’ verkeren, terwijl ik in bedreigende situaties zat; dat is er tegenwoordig niet meer bij. Sommige gebeurtenissen triggeren zelfs oude pijn en dan zit ik helemaal in een achtbaan. Dit is bijzonder vermoeiend, maar blijkbaar toch iets dat bij het leven hoort. En in mijn eigen huis acht ik me nu na 43 jaar eindelijk veilig genoeg om mijn emoties te ervaren.
In mijn ouderlijk huis moest ik bij elke afschuwelijke situatie een gezicht trekken alsof het normaal was en ik heb uiteindelijk het grootste deel van mijn gevoelens geblokkeerd. Dat leverde zware depressies op, want die energie moet toch op de een of andere manier door je systeem worden verwerkt en losgelaten. Het resultaat van dit alles is soms wel dat ik me bij situaties afvraag welk gevoel er nu precies bij hoort. Tijdens mijn scheiding bijvoorbeeld besloot ik dan maar goed op te letten wat ouders van mijn dochters klasgenoten over dit onderwerp aan raad gaven.
Zo zei een moeder dat ze nog tijden aan haar scheiding had moeten wennen en dat sommige gevoelens plotseling weer de kop opsteken, terwijl je dacht dat je ze al achter de rug had. Dit vind ik nogal onlogisch en ook frustrerend aan emoties, omdat je ze niet onder controle hebt en niet kunt plannen. Ik ben vanuit mijn mind gewend dat ik zo goed mogelijk uit angst iedereen en alles in de hand probeer te hebben. Iets dat in mijn leven vanzelf gaat of stroomt ken ik eigenlijk niet. Bij gevoelens lukt dit echter niet.
Zo kan een gebeurtenis tegenwoordig mijn hele eetlust verpesten. Had ik laatst bij de Indonesiër net eten besteld; zag ik in mijn mail dat het Forum voor Democratie alsnog in een café in de buurt had vergaderd. Ik was woest en kon vervolgens tot mijn frustratie niet meer van mijn maaltijd genieten. Ook een app die ik een paar dagen geleden rond etenstijd verstuurde blokkeerde mijn trek. Sterker nog, het uitblijven van een reactie zorgde dat ik de hele avond rondstuiterde. Bijzonder vervelend en onpraktisch!
Ik merk tegelijkertijd ook nog steeds dat mijn lichaam en geest allerlei strategieën toepassen om gevoelens te ontwijken. Zit ik bijvoorbeeld te veel op de sprookjesverdieping en meen ik overal tekens te zien, dan weet ik dat er waarschijnlijk op de begane grond angst heerst. Dit is het gevoel waaraan ik de grootste hekel heb. Angst voor mijn vaders woede en onveilige situaties thuis zijn de grootste oorzaken geweest om als kind de boel op slot te gooien. Dit heeft me overigens voor entiteiten gespaard, maar kon zielsverlies niet voorkomen. Sterker nog, trauma is een megavorm van het laatste. Ook leverde angst voor mijn ex-man in mijn laatste crisis bijna een psychose op.
Daarnaast kan ik me heel goed in mijn werk storten of gevoelens onderdrukken, wat alsnog intense vermoeidheid of zelfs een burn-out oplevert. Je eigen grenzen aanvoelen is dan ook een aandachtspunt. Zelfs voor mijn gidsen is het lastig om me bij mijn gevoel te krijgen. Vorige maand moest ik bijvoorbeeld oude pijn voelen en opruimen. Voordat ik écht brak en in huilen uitbarstte moest de kat half dood zijn, zonder dierenartsverzekering; ik had twee nachten nauwelijks geslapen en mijn vader had me aangevallen. Pas toen kwamen er gevoelens van diepe wanhoop en eenzaamheid uit kindlagen boven.
De enige emotie die mijn systeem in mijn leven veilig achtte is intense verliefdheid. Dit was ook een truc van mezelf om tijdens mijn scheiding de confrontratie met nare gevoelens uit de weg te kunnen gaan. Zo’n heftige verliefdheid heb ik in mijn leven tot nu toe twee keer meegemaakt en dan sta ik direct zo goed met mijn gevoel in contact dat ik paranormaal begaafd word. Ik kan gebeurtenissen voorzien en zit zo dicht in iemands energieveld dat ik intuïtief informatie over deze persoon krijg, die ik met mijn verstand helemaal niet kan weten.
Een voordeel van al die gevoelens is dat ik de laatste tijd wel vaker en intenser kan lachen. Ik maak ook veel grapjes in mezelf. Mijn dagen hebben door alle deining een meer uitgesproken karakter. Sowieso ben ik met weinig aarde en veel water en vuur een nogal stormachtig type. Ga ik een situatie in, dan is dat helemaal. Mijn gidsen manen me dan ook weleens tot matigheid en niet overal met gestrekt been ingaan. Zo’n zee houd ik lastig onder controle, maar als de wind weer is gaan liggen keert de rust terug.
Kirsten Zeemeermin 